Poem86

Poem86

سـپيده چو از کوه سر برکـشيد

طـلايه بـه پيش دهـسـتان رسيد

ميان دو لـشـکر دو فرسـنـگ بود

هـمـه ساز و آرايش جـنـگ بود

يکي ترک بد نام او بارمان

هـمي خفـتـه را گفـت بيدار مان

بيامد سـپـه را هـمي بـنـگريد

سراپرده شاه نوذر بديد

بـشد نزد سالار توران سـپاه

نـشان داد ازان لـشـکر و بارگاه

وزان پـس بـه سالار بيدار گـفـت

کـه ما را هـنر چـند بايد نهـفـت

بـه دسـتوري شاه مـن شيروار

بـجويم ازان انـجـمـن کارزار

بـبينـند پيدا ز مـن دسـتـبرد

جز از مـن کسي را نـخوانـند گرد

چـنين گـفـت اغريرث هوشمـند

کـه گر بارمان را رسد زين گزند

دل مرزبانان شـکـسـتـه شود

برين انجـمـن کار بـسـتـه شود

يکي مرد بي‌نام بايد گزيد

کـه انگـشـت ازان پس نبايد گزيد

پرآژنـگ شد روي پور پـشـنـگ

ز گـفـتار اغريرث آمدش نـنـگ

بروي دژم گـفـت با بارمان

کـه جوشـن بپوش و به زه کن کمان

تو باشي بران انـجـمـن سرفراز

بـه انـگـشـت دندان نيايد به گاز

بـشد بارمان تا بـه دشـت نـبرد

سوي قارن کاوه آواز کرد

کزين لـشـکر نوذر نامدار

کـه داري کـه با مـن کـند کارزار

نـگـه کرد قارن بـه مردان مرد

ازان انـجـمـن تا کـه جويد نـبرد

کـس از نامدارانـش پاسـخ نداد

مـگر پيرگـشـتـه دلاور قـباد

دژم گـشـت سالار بـسيار هوش

ز گـفـت برادر برآمد بـه جوش

ز خشمش سرشک اندر آمد به چشم

از آن لشـکر گشن بد جاي خـشـم

ز چـندان جوان مردم جـنـگـجوي

يکي پير جويد هـمي رزم اوي

دل قارن آزرده گـشـت از قـباد

ميان دليران زبان برگـشاد

کـه سال تو اکـنون بـه جايي رسيد

کـه از جنـگ دستت ببايد کـشيد

تويي مايه‌ور کدخداي سـپاه

هـمي بر تو گردد هـمـه راي شاه

بـخون گر شود لعـل مويي سـپيد

شوند اين دليران هـمـه نااميد

شـکـسـت اندرآيد بدين رزم‌گاه

پر از درد گردد دل نيک‌خواه

نـگـه کـن کـه با قارن رزم زن

چـه گويد قـباد اندران انـجـمـن

بدان اي برادر کـه تـن مرگ راسـت

سر رزم زن سودن ترگ راسـت

ز گاه خـجـسـتـه مـنوچـهر باز

از امروز بودم تـن اندر گداز

کـسي زنده بر آسـمان نـگذرد

شـکارسـت و مرگش همي بشکرد

يکي را برآيد بـه شـمـشير هوش

بدانـگـه کـه آيد دو لشگر به جوش

تـنـش کرگـس و شير درنده راست

سرش نيزه و تيغ برنده راسـت

يکي را بـه بـسـتر برآيد زمان

هـمي رفـت بايد ز بـن بي‌گـمان

اگر مـن روم زين جـهان فراخ

برادر بـه جايسـت با برز و شاخ

يکي دخـمـه خـسرواني کـند

پـس از رفتـنـم مـهرباني کـند

سرم را بـه کافور و مشـک و گـلاب

تـنـم را بدان جاي جاويد خواب

سـپار اي برادر تو پدرود باش

هـميشـه خرد تار و تو پود باش

بگـفـت اين و بگرفت نيزه به دست

بـه آوردگـه رفـت چون پيل مست

چـنين گـفـت با رزم زن بارمان

کـه آورد پيشـم سرت را زمان

بـبايسـت ماندن کـه خود روزگار

هـمي کرد با جان تو کارزار

چـنين گـفـت مر بارمان را قـباد

کـه يکـچـند گيتي مرا داد داد

بـه جايي توان مرد کايد زمان

بيايد زمان يک زمان بي‌گـمان

بگـفـت و برانـگيخـت شـبديز را

بداد آرميدن دل تيز را

ز شـبـگير تا سايه گـسـترد هور

هـمي اين برآن آن برين کرد زور

بـه فرجام پيروز شد بارمان

بـه ميدان جـنـگ اندر آمد دمان

يکي خـشـت زد بر سرين قـباد

کـه بـند کـمرگاه او برگـشاد

ز اسـپ اندر آمد نـگونـسار سر

شد آن شيردل پير سالار سر

بـشد بارمان نزد افراسياب

شکـفـتـه دو رخـسار با جاه و آب

يکي خلـعـتـش داد کاندر جـهان

کـس از کهـتران نستد آن از مـهان

چو او کشـتـه شد قارن رزمـجوي

سـپـه را بياورد و بـنـهاد روي

دو لـشـکر بـه کردار درياي چين

تو گفـتي که شد جنب جنـبان زمين

درخـشيدن تيغ الـماس گون

شده لـعـل و آهار داده بـه خون

بـه گرد اندرون هـمـچو درياي آب

کـه شـنـگرف بارد برو آفـتاب

پر از نالـه کوس شد مـغز ميغ

پر از آب شـنـگرف شد جان تيغ

بـه هر سو که قارن برافگـند اسـپ

هـمي تافـت آهـن چو آذرگشسپ

تو گفـتي که الماس مرجان فـشاند

چه مرجان که در کين همي جان فشاند

ز قارن چو افراسياب آن بديد

بزد اسـپ و لشکر سوي او کـشيد

يکي رزم تا شـب برآمد ز کوه

بـکردند و نامد دل از کين سـتوه

چو شـب تيره شد قارن رزمـخواه

بياورد سوي دهـسـتان سـپاه

بر نوذر آمد بـه پرده سراي

ز خون برادر شده دل ز جاي

ورا ديد نوذر فروريخـت آب

ازان مژه سيرناديده خواب

چـنين گـفـت کز مرگ سام سوار

نديدم روان را چـنين سوگوار

چو خورشيد بادا روان قـباد

ترا زين جـهان جاودان بـهر باد

کزين رزم وز مرگـمان چاره نيسـت

زمي را جز از گور گـهواره نيسـت

چـنين گـفـت قارن کـه تا زاده‌ام

تـن پرهـنر مرگ را داده‌ام

فريدون نـهاد اين کـلـه بر سرم

کـه بر کين ايرج زمين بـسـپرم

هـنوز آن کـمربـند نـگـشاده‌ام

هـمان تيغ پولاد نـنـهاده‌ام

برادر شد آن مرد سـنـگ و خرد

سرانـجام مـن هـم برين بـگذرد

انوشـه بدي تو کـه امروز جـنـگ

بـه تـنـگ اندر آورد پور پشـنـگ

چو از لشـکرش گشت لخـتي تـباه

از آسودگان خواست چـندي سـپاه

مرا ديد با گرزه گاوروي

بيامد بـه نزديک مـن جنـگـجوي

بـه رويش بران گونـه اندر شدم

کـه با ديدگانـش برابر شدم

يکي جادوي ساخت با من به جـنـگ

کـه با چشم روشن نماند آب و رنـگ

شب آمد جهان سر به سر تيره گشت

مرا بازو از کوفـتـن خيره گـشـت

تو گـفـتي زمانـه سرآيد هـمي

هوا زير خاک اندر آيد هـمي

بـبايسـت برگشـتـن از رزمـگاه

کـه گرد سپه بود و شـب شد سياه