Poem380

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو   آگـه   شد   از   هفـتواد  اردشير
نـبود     آن    سخـنـها    ورا    دلـپذير
سـپـهـبد     فرسـتاد     نزديک    اوي
سـپاهي   بلـند   اخـتر   و   رزمجوي
چو   آگاه   شد  زان  سخن  هـفـتواد
ازيشان   بـه   دل   در   نيامدش   ياد
کـمينـگاه    کرد    اندران   کنـج   کوه
بيامد    سوي    رزم    خود   با   گروه
چو    لـشـکر    سراسر    برآشوفتـند
بـه   گرز   و   تبرزين   همي  کوفـتـند
سـپاه     اندرآمد    ز    جاي    کـمين
سيه    شد    بران    نامداران   زمين
کـسي   بازنشناخت  از  پاي  دست
تو  گفتي زمين دست ايشان ببست
ز  کشته چنان شد در و دشت و کوه
کـه   پيروزگر   شد  ز  کشتن  سـتوه
هرانکـس   کـه  بد  زنده  زان  رزمگاه
سـبـک    باز    رفتـند    نزديک    شاه
چو     آگاه     شد     نامدار    اردشير
ازان  کشـتـن  و  غارت  و  دار  و  گير
غمي گشت و لشکر همي باز خواند
بـه   زودي   سليح   و  درم  برفـشاند
بـه    تـندي    بيامد   سوي   هفـتواد
بـه     گردون     برآمد     سر     بدنژاد
بياورد    گـنـج   و   سليح   از   حـصار
برو    خوار    شد   لـشـکر   و   کارزار
جدا    بود    ازو    دور    مـهـتر   پـسر
چو     آگاه    شد    او    ز    رزم    پدر
برآمد    ز   آرام   وز   خورد   و   خواب
بـه   کشـتي   بيامد   برين   روي  آب
جـهانـجوي    را    نام   شاهوي   بود
يکي    مرد    بدساز   و   بدگوي   بود
ز     کـشـتي     بيامد    بر    هـفـتواد
دل   هفـتواد   از   پسر  گشـت  شاد
بياراسـت   بر   ميمنـه  جاي  خويش
سپـهـبد   بد   و  لشکر  آراي  خويش
دو   لشـکر   بـشد   هر   دو  آراستـه
پر   از   کينه  سر  گنج  پر  خواسـتـه
بديشان    نـگـه   کرد   شاه   اردشير
دل    مرد    برنا    شد    از   رنـج   پير
سپـه  برکـشيد  از  دو  رويه  دو صف
ز  خورشيد  و شمشير برخاست تف
چو   آواز   کوس  آمد  از  پـشـت  پيل
همي  مرد  بيهوش گشت از دو ميل
برآمد            خروشيدن           گاودم
جـهان  پر  شد  از  بانگ  رويينه  خـم
زمين  جنب  جنبان  شد از ميخ نعـل
هوا   از  درفش  سران  گشت  لـعـل
از    آواز    گوپال    وز    ترگ   و   خود
هـمي   داد   گردون   زمين   را  درود
تـگ     بادپايان     زمين     را     کـنان
در   و  دشـت  شد  پر  سر  بي‌تـنان
برآن    گونـه    شد   لشکر   هـفـتواد
کـه    گفـتي    بجـنـبيد   دريا   ز   باد
بيابان   چـنان  شد  ز  هر  دو  سـپاه
کـه  بر  مور  و  بر  پشه  شد تنگ راه
برين   گونـه   تا   روز   برگـشـت   زرد
برآورد        شـب       چادر       لاژورد
ز  هر  سو  سپـه  باز  خواند  اردشير
پـس    پـشـت   او   بد   يکي   آبـگير
چو    درياي    زنـگارگون   شد   سياه
طـلايه    بيامد    ز    هر    دو   سـپاه
خورش   تـنـگ   بد   لشـکر   شاه  را
کـه   بدخواه   او   بسـتـه   بد  راه  را