Poem234

Poem234

چو شب شد چو آهرمن کينه‌خواه

خروش جرس خاسـت از بارگاه

بران باره پهـلوي برنشـسـت

يکي تيغ هندي گرفته به دسـت

چو نوشاذر و بهمـن و مـهرنوش

برفتـند يکسر پر از جنگ و جوش

ورا راهـبر پيش جاماسـپ بود

کـه دستور فرخنده گشتاسپ بود

ازان باره دژ چو بيرون شدند

سواران جنگي بـه هامون شدند

سپـهـبد سوي آسمان کرد روي

چـنين گفت کاي داور راست‌گوي

توي آفرينـنده و کامـگار

فروزنده جان اسـفـنديار

تو داني کـه از خون فرشيدورد

دلـم گشت پر درد و رخساره زرد

گر ايدونـک پيروز گردم به جنـگ

کنـم روي گيتي بر ارجاسپ تنگ

بـخواهيم ازو کين لهراسپ شاه

هـمان کين چندين سر بيگـناه

برادر جهان بين من سي و هشت

که از خونشان لعل شد خاک دشت

پذيرفـتـم از داور دادگر

کـه کينـه نـگيرم ز بـند پدر

بـه گيتي صد آتشکده نو کـنـم

جـهان از ستمگاره بي‌خو کنـم

نـبيند کـسي پاي من بر بساط

مـگر در بيابان کـنـم صد رباط

بـه شاخي که کرگس برو نگذرد

بدو گور و نخـچير پي نـسـپرد

کـنـم چاه آب اندرو صدهزار

توانـگر کـنـم مردم خيش کار

هـمـه بي‌رهان را بدين آورم

سر جادوان بر زمين آورم

بگفـت اين و برگاشت اسپ نبرد

بيامد بـه نزديک فرشيدورد

ورا از بر جامه بر خـفـتـه ديد

تـن خستـه در جامه بنهفته ديد

ز ديده بـباريد چـندان سرشـک

کـه با درد او آشنا شد پزشـک

بدو گفت کاي شاه پرخاشـجوي

ترا اين گزند از کـه آمد بـه روي

کزو کين تو باز خواهم به جـنـگ

اگر شير جنگيست او گر پلـنـگ

چـنين داد پاسخ که اي پهـلوان

ز گشتاسپـم مـن خـليده‌روان

چو پاي ترا او نـکردي بـه بـند

ز ترکان بـما نامدي اين گزند

هـمان شاه لهراسـپ با پير سر

همـه بـلـخ ازو گشت زير و زبر

ز گـفـت گرزم آنـچ بر ما رسيد

نديدسـت هرگز کسي نه شنيد

بدرد مـن اکنون تو خرسـند باش

بـه گيتي درخـت برومـند باش

کـه مـن رفتني‌ام به ديگر سراي

تو بايد که باشي هميشه به جاي

چو رفـتـم ز گيتي مرا ياددار

بـه ببـخـش روان مرا شاددار

تو پدرود باش اي جهان پـهـلوان

کـه جاويد بادي و روشـن‌روان

بگـفـت اين و رخسارگان کرد زرد

شد آن نامور شاه فرشيدورد

بزد دسـت بر جامه اسـفـنديار

هـمـه پرنيان بر تنش گشت خار

هـمي گفت کاي پاک برتر خداي

بـه نيکي تو باشي مرا رهنـماي

کـه پيش آورم کين فرشيدورد

برانـگيزم از رود وز کوه گرد

بريزم ز تـن خون ارجاسـپ را

شـکيبا کـنـم جان لهراسپ را

برادرش را مرده بر زين نـهاد

دلي پر ز کينـه لـبي پر ز باد

ز هامون بيامد بـه کوه بـلـند

برادرش بستـه بر اسپ سمـند

هـمي گفت کاکنون چه سازم ترا

يکي دخـمـه چون برفرازم ترا

نه چيزست با من نه سيم و نه زر

نـه خشـت و نه آب و نه ديوارگر

بـه زير درختي کـه بد سايه‌دار

نـهادش بدان جايگـه نامدار

برآهيخـت خفـتان جنگ از تنش

کـفـن کرد دسـتار و پيراهنش

وزانـجا بيامد بدان جايگاه

کـجا شاه گشتاسپ گم کرد راه

بـسي مرد ز ايرانيان کشتـه ديد

شده خاک و ريگ از جـهان ناپديد

هـمي زار بگريست بر کشتـگان

پر از درد دل شد ازان خسـتـگان

بـه جايي کـجا کرده بودند رزم

بـه چشـم آمدش زرد روي گرزم

بـه نزديک او اسپش افگـنده بود

برو خاک چـندي پراگـنده بود

چـنين گفـت با کشته اسفنديار

کـه اي مرد نادان بد روزگار

نگـه کن که داناي ايران چه گفت

بدانگـه کـه بگشاد راز از نهفت

که دشمن که دانا بود به ز دوست

ابا دشمن و دوست دانش نکوست

برانديشد آنـکـس کـه دانا بود

بـه کاري کـه بر وي توانا بود

ز چيزي کـه افـتد بران ناتوان

بـه جستنـش رنجه ندارد روان

از ايران همي جاي من خواسـتي

برافـگـندي اندر جهان کاستي

بـبردي ازين پادشاهي فروغ

هـمي چاره جستي بگفت دروغ

بدين رزم خوني که شد ريخـتـه

تو باشي بدان گيتي آويخـتـه

وزان دشت گريان سراندر کـشيد

بـه انـبوه گردان ترکان رسيد

سپـه ديد بر هفت فرسنگ دشت

کزيشان همي آسمان تيره گشت

يکي کـنده کرده بـه گرد اندرون

بـه پـهـناي پرتاب تيري فزون

ز کنده به صد چاره اندر گذشـت

عـنان را نهاده بران سوي دشت

طـلايه ز ترکان چو هشـتاد مرد

هـمي گشـت بر گرد دشت نبرد

برآهيخـت شمـشير و اندر نهاد

هـمي کرد از رزم گشتاسپ ياد

بيفـگـند زيشان فراوان بـه راه

وزان جايگـه رفـت نزديک شاه