| ترا   دانـش   و   دين   رهاند   درسـت | 
| در     رستـگاري     بـبايدت     جـسـت | 
| وگر   دل   نـخواهي   کـه   باشد  نژند | 
| نـخواهي   کـه   دايم   بوي   مستمند | 
| بـه     گفـتار    پيغـمـبرت    راه    جوي | 
| دل    از    تيرگيها    بدين    آب   شوي | 
| چـه  گفت  آن  خداوند  تنزيل  و وحي | 
| خداوند      امر      و     خداوند     نـهي | 
| کـه   خورشيد   بعد   از   رسولان  مـه | 
| نـتابيد     بر     کـس     ز    بوبـکر    بـه | 
| عـمر     کرد     اسـلام     را     آشـکار | 
| بياراسـت     گيتي     چو    باغ    بـهار | 
| پـس   از  هر  دوان  بود  عثـمان  گزين | 
| خداوند      شرم     و     خداوند     دين | 
| چـهارم    عـلي    بود    جفـت    بـتول | 
| کـه   او   را  به  خوبي  سـتايد  رسول | 
| کـه  من  شهر  علمم  عليم  در  ست | 
| درسـت  اين  سخن  قول  پيغمبرست | 
| گواهي  دهم  کاين  سخنها ز اوسـت | 
| تو   گويي   دو  گوشـم  پرآواز  اوسـت | 
| عـلي  را  چنين  گفت  و  ديگر  همين | 
| کزيشان  قوي  شد  به  هر گونـه دين | 
| نـبي    آفـتاب    و   صـحابان   چو   ماه | 
| بـه   هـم   بستـه   يکدگر  راست  راه | 
| مـنـم     بـنده     اهـل     بيت     نـبي | 
| سـتاينده     خاک     و     پاي     وصي | 
| حـکيم   اين   جهان  را  چو  دريا  نـهاد | 
| برانـگيخـتـه       موج       ازو      تـندباد | 
| چو    هفـتاد   کشـتي   برو   ساختـه | 
| هـمـه          بادبانـها          برافراخـتـه | 
| يکي   پهـن   کشتي   بـسان   عروس | 
| بياراستـه    همـچو    چشـم   خروس | 
| مـحـمد      بدو     اندرون     با     عـلي | 
| هـمان    اهـل    بيت   نـبي   و   ولي | 
| خردمـند      کز      دور      دريا      بديد | 
| کرانـه     نـه     پيدا     و    بـن    ناپديد | 
| بدانـسـت    کو    موج    خواهد    زدن | 
| کـس   از  غرق  بيرون  نخواهد  شدن | 
| بـه   دل  گفـت  اگر  با  نـبي  و  وصي | 
| شوم    غرقـه    دارم    دو    يار   وفي | 
| هـمانا    کـه    باشد    مرا   دسـتـگير | 
| خداوند      تاج     و     لوا     و     سرير | 
| خداوند     جوي     مي     و    انـگـبين | 
| هـمان   چشمـه  شير  و  مائ  معين | 
| اگر   چشـم   داري   بـه  ديگر  سراي | 
| بـه   نزد   نـبي   و   عـلي   گير   جاي | 
| گرت    زين   بد   آيد   گـناه   مـنـسـت | 
| چنين  است  و  اين دين و راه منست | 
| برين    زادم    و    هـم    برين   بـگذرم | 
| چـنان   دان   کـه   خاک   پي   حيدرم | 
| دلـت    گر   بـه   راه   خطا   مايلسـت | 
| ترا  دشمن  اندر  جهان  خود  دلسـت | 
| نـباشد    جز   از   بيپدر   دشمـنـش | 
| کـه   يزدان   بـه   آتش  بسوزد  تنـش | 
| هر آنکس که در جانش بغض عليست | 
| ازو    زارتر    در   جـهان   زار   کيسـت | 
| نـگر    تا    نداري    بـه    بازي   جـهان | 
| نـه   برگردي   از   نيک  پي  هـمرهان | 
| هـمـه    نيکي    ات    بايد   آغاز   کرد | 
| چو     با    نيکـنامان    بوي    هـمـنورد | 
| از   اين  در  سخن  چند  رانـم  هـمي | 
| هـمانا      کرانـش      ندانـم     هـمي |