Poem611

Poem611

چو بـشـنيد ماهوي بيدادگر

سخنـها کـجا گـفـت او را پسر

چـنين گـفـت با آسيابان که خيز

سواران بـبر خون دشـمـن بريز

چو بـشـنيد ازو آسيابان سخـن

نـه سرديد از آن کار پيدانـه بـن

شـبانـگاه نيران خرداد ماه

سوي آسيابان رفـت نزديک شاه

ز درگاه ماهوي چون شد برون

دو ديده پر از آب دل پر ز خون

سواران فرسـتاد ماهوي زود

پـس آسيابان بـه کردار دود

بـفرمود تا تاج و آن گوشوار

هـمان مـهر و آن جامـه شاهوار

نـبايد کـه يکـسر پر از خون کنند

ز تـن جامـه شاه بيرون کـنـند

بـشد آسيابان دو ديده پر آب

بـه زردي دو رخساره چون آفـتاب

همي‌گـفـت کاي روشـن کردگار

تويي برتر از گردش روزگار

تو زين ناپـسـنديده فرمان او

هـم اکـنون به پيچان تن و جان او

بر شاه شد دل پر از شرم و باک

رخانـش پر آب و دهانـش چو خاک

بـه نزديک تنـگ اندر آمد بـه هوش

چـنان چون کسي راز گويد بـگوش

يکي دشـنـه زد بر تـهيگاه شاه

رهاشد بـه زخـم اندر از شاه آه

بـه خاک اندر آمد سرو افـسرش

هـمان نان کشکين به پيش اندرش

اگر راه يابد کـسي زين جـهان

بـباشد ندارد خرد در نـهان

ز پرورده سير آيد اين هـفـت گرد

شود کشـتـه بر بيگـنـه يزدگرد

برين گونـه بر تاجداري بـمرد

کـه از لـشـکر او سواري نـبرد

خردنيسـت با گرد گردان سـپـهر

نـه پيدابود رنـج و خشمش ز مـهر

هـمان به که گيتي نبيني به چشم

نداري ز کردار او مـهر و خـشـم

سواران ماهوي شوريده بـخـت

بـه ديدند کان خـسرواني درخـت

ز تـخـت و ز آوردگـه آرميد

بـشد هر کـسي روي او را بديد

گـشادند بـند قـباي بنـفـش

هـمان افـسر و طوق و زرينه کفش

فـگـنده تـن شاه ايران بـه خاک

پر از خون و پهلو به شـمـشير چاک

ز پيش شهـنـشاه برخاسـتـند

زبان را بـه نـفرين بياراسـتـند

کـه ماهوي را باد تن همـچـنين

پر از خون فـگـنده بروي زمين

بـه نزديک ماهوي رفـتـند زود

ابا ياره و گوهر نابـسود

بـه ماهوي گفـتـند کان شـهريار

برآمد ز آرام وز کارزار

بـفرمود کو را بـه هـنـگام خواب

از آن آسيا افـگـنـند اندر آب

بـشد تيز بد مـهر دو پيشـکار

کـشيدند پر خون تـن شـهريار

کـجا ارج آن کشتـه نشناخـتـند

بـه گرداب زرق اندر انداخـتـند

چو شـب روز شد مردم آمد پديد

دو مرد گرانـمايه آنـجا رسيد

از آن سوگواران پرهيزگار

بيامد يکي بر لـب جويبار

تـن او برهـنـه بديد اندر آب

بـشوريد و آمد هـم اندر شـتاب

چـنين تا در خان راهـب رسيد

بدان سوگواران بگـفـت آنـچ ديد

کـه شاه زمانـه به غرق اندرسـت

برهـنـه بـه گرداب زرق اندرست

برفـتـند زان سوگواران بـسي

سـکوبا و رهـبان ز هر در کـسي

خروشي بر آمد ز راهـب بـه درد

کـه اي تاجور شاه آزاد مرد

چـنين گفت راهب که اين کس نديد

نه پيش ازمسيح اين سخن کس شنيد

کـه بر شـهرياري زند بـنده‌يي

يکي بدنژادي و افـگـنده‌يي

بـه پرورد تا بر تـنـش بد رسد

ازين بـهر ماهوي نـفرين سزد

دريغ آن سر و تاج و بالاي تو

دريغ آن دل و دانـش و راي تو

دريغ آن سر تـخـمـه اردشير

دريغ اين جوان و سوار هژير

تـنومـند بودي خرد با روان

بـبردي خـبر زين بـنوشين روان

کـه در آسيا ماه روي تو را

جـهاندار و ديهيم جوي تو را

بدشـنـه جـگرگاه بشکافـتـند

برهـنـه بـه آب اندر انداخـتـند

سـکوبا از آن سوگواران چـهار

برهـنـه شدند اندران جويبار

گـشاده تـن شـهريار جوان

نـبيره جـهاندار نوشين روان

بـه خشـکي کـشيدند زان آبگير

بـسي مويه کردند برنا و پير

بـه باغ اندرون دخمه‌يي ساختـند

سرش را با براندر افراخـتـند

سر زخـم آن دشنه کردند خشـک

بدبـق و به قير و به کافور و مشـک

بياراسـتـندش بـه ديباي زرد

قـصـب زير و دسـتي ز بر لاژورد

مي و مشک و کافور و چندي گـلاب

سـکوبا بيندود بر جاي خواب

چـه گفـت آن گرانمايه دهقان مرو

کـه بـه نهفـت بالاي آن زاد سرو

کـه بخشـش ز کوشش بود درنهان

کـه خشـنود بيرون شود زين جهان

دگر گـفـت اگر چـند خـندان بود

چـنان دان کـه از دردمـندان بود

کـه از چرخ گردان پذيرد فريب

کـه او را نـمايد فراز و شيب

دگر گـفـت کان را تو دانا مـخوان

کـه تـن را پرسـتد نـه راه روان

هـمي‌خواسـتـه جويد و نام بد

بـترسد روانـش ز فرجام بد

دگر گفـت اگر شاه لب را ببسـت

نـبيند هـمي تاج و تخت نشست

نـه مـهر و پرسـتـنده بارگاه

نـه افـسر نـه کشور نه تاج و کلاه

دگر گـفـت کز خوب گـفـتار اوي

سـتايش ندارم سزاوار اوي

هـمي سرو کشت او به باغ بهشت

بـبيند روانـش درخـتي که کشت

دگرگـفـت يزدان روانـت بـبرد

تـنـت رابدين سوگواران سـپرد

روان تو را سودمـند اين بود

تـن بد کـنـش را گزند اين بود

کـنون در بهشتـسـت بازار شاه

بـه دوزخ کـند جان بدخواه راه

دگر گـفـت کاي شاه دانـش پذير

کـه با شـهرياري و با اردشير

درودي هـمان بر که کشتي بـه باغ

درفـشان شد آن خـسرواني چراغ

دگر گـفـت کاي شـهريار جوان

بـخـفـتي و بيدار بودت روان

لبـت خامـش و جان به چندين گله

برفـت و تـنـت ماند ايدر يلـه

تو بيکاري و جان بـه کاران درسـت

تـن بد سـگالـت بـباراندرسـت

بـگويد روان گر زبان بسـتـه شد

بياسود جان گر تنت خسـتـه شد

اگر دسـت بيکار گشـت از عـنان

روانـت بـه چـنـگ اندر آرد سنان

دگر گـفـت کاي نامـبردار نو

تو رفـتي و کردار شد پيش رو

تو را در بهشتست تخت اين بس است

زمين بـلا بـهرديگر کـس اسـت

دگر گفت کانکس که او چون توکشت

بـه بيند کـنون روزگار درشـت

سقـف گـفـت ما بـندگان تويم

نيايش کـن پاک جان تويم

کـه اين دخـمـه پرلالـه باغ توباد

کـفـن دشـت شادي و راغ تو باد

بـه گـفـتـند و تابوت برداشتـند

ز هامون سوي دخمه بگذاشـتـند

بران خوابـگـه رفـت ناکام شاه

سرآمد برو رنـج و تـخـت و کـلاه