Poem550

Poem550

کـنون داستانـهاي ديرينـه گوي

سخنـهاي بـهرام چوبينـه گوي

که چون او سوي شهر ترکان رسيد

بـه نزد دلير و بزرگان رسيد

ز گردان بيدار دل ده هزار

پذيره شدندش گزيده سوار

پـسر با برادرش پيش اندرون

ابا هر يکي موبدي رهـنـمون

چو آمد بر تـخـت خاقان فراز

برو آفرين کرد و بردش نـماز

چو خاقان ورا ديد برپاي جـسـت

بـبوسيد و بسترد رويش بدسـت

بـپرسيد بـسيارش از رنـج راه

ز کار و ز پيکار شاه و سـپاه

هـم ايزد گشسپ و يلان سينه را

بـپرسيد و خراد برزينـه را

چو بهرام برتخت سيمين نشسـت

گرفت آن زمان دست خاقان بدست

بدو گـفـت کاي مـهـتر بافرين

سـپـهدار ترکان و سالار چين

تو داني کـه از شـهريار جـهان

نـباشد کـسي ايمـن اندر نهان

بر آسايد از گـنـج و بـگزايدش

تـن آسان کـند رنج بـفزايدش

گر ايدون کـه اندر پذيري مرا

بـهرنيک و بد دسـت‌گيري مرا

بدين مرز بي‌يار يار توام

بـهر نيک و بد غمـگـسار توام

وگر هيچ رنـج آيدت بـگذرم

زمين را سراسر بـپي بـسـپرم

گر ايدون که باشي تو همداسـتان

از ايدر شوم تا بـه هـندوسـتان

بدو گفـت خاقان کـه اي سرفراز

بدين روز هرگز مـبادت نياز

بدارم تو را هـمـچو پيوند خويش

چـه پيوند برتر ز فرزند خويش

هـمـه بوم با مـن بدين ياورند

اگر کـهـترانـند اگر مـهـترند

تو را بر سران سرفرازي دهـم

هـم از مهـتران بي‌نيازي دهـم

بدين نيز بهرام سوگـند خواسـت

زيان بود بر جان او بـند خواسـت

بدو گفـت خاقان بـه برتر خداي

کـه هست او مرا و تو را رهنماي

کـه تا زنده‌ام ويژه يار توام

بـهر نيک و بد غمـگـسار توام

ازان پـس دو ايوان بياراسـتـند

زهر گونـه‌يي جامه‌ها خواستـند

پرسـتـنده و پوشش و خوردني

ز چيزي که بايست گـسـتردني

ز سيمين و زرين کـه آيد بـه کار

ز دينار وز گوهر شاهوار

فرسـتاد خاقان بـه نزديک اوي

درخـشـنده شد جان تاريک اوي

به چوگان و مجلس به دشت شکار

نرفـتي مـگر کو بدي غمگـسار

برين گونـه بر بود خاقان چين

هـمي‌خواند بـهرام را آفرين

يکي نامـبردار بد يار اوي

برزم اندرون دسـت بردار اوي

ازو مـه بـه گوهر مـقاتوره نام

کـه خاقان ازو يافـتي نام و کام

بـه شبـگير نزديک خاقان شدي

دولـب را به انگشت خود بر زدي

بران سان که کهـتر کـند آفرين

بران نامـبردار سالار چين

هـم آنـگـه زدينار بردي هزار

ز گـنـج جـهانديده نامدار

هـمي‌ديد بـهرام يک چـندگاه

بـه خاقان همي‌کرد خيره نـگاه

بـخـنديد يک روز گفت اي بلـند

توي بر مـهان جهان ارجـمـند

بـهر بامدادي بـهـنـگام بار

چـنين مرد دينار خواهد هزار

ببخـشـش گرين بيستگاني بود

هـمـه بـهر او زرکاني بود

بدو گـفـت خاقان کـه آيين ما

چـنين اسـت و افروزش دين ما

که از ما هر آنکس که جنگي ترست

بـه هنگام سختي درنگي ترست

چو خواهد فزوني نداريم باز

ز مردان رزم آور جـنـگ ساز

فزوني مر او راسـت برما کـنون

بدينار خوانيم بر وي فـسون

چو زو بازگيرم بـجوشد سـپاه

ز لشـکر شود روز روشـن سياه

جهانـجوي گفـت اي سر انجمن

تو کردي و را خيره بر خويشـتـن

چو باشد جـهاندار بيدار و گرد

عـنان را بـه کهتر نبايد سـپرد

اگر زو رهانـم تو را شايدت

وگر ويژه آزرم او بايدت

بدو گفت خاقان که فرمان تو راست

بدين آرزو راي و پيمان تو راسـت

مرا گر تواني رهانيد ازوي

سرآورده باشي همه گفت و گوي

بدو گفـت بهرام که اکنون پـگاه

چو آيد مـقاتوره دينار خواه

مخـند و بر و هيچ مگشاي چشم

مده پاسخ و گر دهي جز به خشم

گذشـت آن شب و بامداد پـگاه

بيامد مـقاتوره نزديک شاه

جـهاندار خاقان بدو نـنـگريد

نـه گفـتار آن ترک جنگي شنيد

ز خاقان مـقاتوره آمد بخـشـم

يکايک برآشفـت و بگشاد چشـم

بـخاقان چين گفـت کاي نامدار

چرا گشـتـم امروز پيش تو خوار

هـمانا کـه اين مهـتر پارسي

کـه آمد بدين مرز با يار سي

بـکوشد هـمي تا بـپيچي ز داد

سـپاه تو را داد خواهد بـباد

بدو گفـت بهرام که اي جنـگوي

چرا تيزگشتي بدين گفـت وگوي

چو خاقان برد راه و فرمان مـن

خرد را نـپيچد ز پيمان مـن

نـمانـم کـه آيي تو هر بامداد

تـن آسان دهي گنج او را بـه باد

بران نه که هستي تو سيصد سوار

بـه رزم اندرون شيرجويي شـکار

نيرزد کـه هر بامداد پـگاه

بـه خروار دينار خواهي ز شاه

مـقاتوره بشـنيد گـفـتار اوي

سرش گـشـت پرکين ز آزار اوي

بخـشـم و به تندي بيازيد چنگ

ز ترکـش برآورد تير خدنـگ

بـه بهرام گفت اين نشان منست

برزم اندرون ترجـمان منـسـت

چو فردا بيايي بدين بارگاه

هـمي‌دار پيکان ما را نـگاه

چو بشـنيد بهرام شد تيز چنـگ

يکي تير پولاد پيکان خدنـگ

بدو داد و گـفـتا کـه اين يادگار

بدار و بـبين تا کي آيد بـه کار

مـقاتوره از پيش خاقان برفـت

بيامد سوي خرگه خويش تـفـت