Poem529

Poem529

بـبود اندر آن شهر خسرو سه روز

چـهارم چو بفروخـت گيتي فروز

بابر اندر آورد برنده تيغ

جـهانـجوي شد سوي راه وريغ

کـه اوريغ بد نام آن شارسـتان

بدو در چـليپا و بيمارسـتان

بـبي راه پيدا يکي دير بود

جـهانـجوي آواز راهـب شنود

بـه نزديک دير آمد آواز داد

کـه کردار تو جز پرستش مـباد

گر از دير ديرينـه آيي فرود

زنيکي دهـش باد برتو درود

هـم آنـگاه راهب چو آوا شنيد

فرود آمد از دير و او را بديد

بدو گفت خسرو تويي بي‌گـمان

زتخـت پدرگشـتـه نا شادمان

زدسـت يکي بدکنش بـنده‌يي

پـليدي مـني فش پرستنده‌يي

چوگفـتار راهـب بي‌اندازه شد

دل خـسرو از مـهر او تازه شد

ز گـفـتار او در شگفتي بـماند

برو بر جـهان آفرين رابـخواند

ز پشـت صليبي بيازيد دسـت

بـپرسيدن مرد يزدان پرسـت

پرسـتـنده چون ديد بردش نماز

سخـن گفـت با او زماني دراز

يکي آزمون را بدو گـفـت شاه

کـه مـن کهتري‌ام ز ايران سپاه

پيامي هـمي نزد قيصر برم

چو پاسـخ دهد سوي مهـتر برم

گرين رفتـن مـن هـمايون بود

نگـه کن که فرجام من چون بود

بدو گفت راهب که چونين مـگوي

توشاهي مکن خويشتن شاه جوي

چو ديدمت گفتم سراسر سخـن

مرا هر زمان آزمايش مـکـن

نـبايد دروغ ايچ دردين تو

نـه کژي برين راه و آيين تو

بـسي رنـج ديدي و آويخـتي

سرانـجام زين بـنده بگريخـتي

ز گفـتار او ماند خسرو شگفـت

چو شرم آمدش پوزش اندر گرفت

بدو گفت راهب که پوزش مکـن

بـپرس از من از بودنيها سخـن

بدين آمدن شاد و گسـتاخ باش

جـهان را يکي بارور شاخ باش

کـه يزدان تو را بي‌نيازي دهد

بـلـند اخـترت سرفرازي دهد

ز قيصر بيابي سـليح و سـپاه

يکي دخـتري از در تاج و گاه

چو با بـندگان کار زارت بود

جـهاندار بيدار يارت بود

سرانـجام بـگريزد آن بد نژاد

فراوان کـند روز نيکيش ياد

وزان رزم جايي فـتد دور دسـت

بـسازد بران بوم جاي نشسـت

چو دوري گزيند ز فرمان تو

بريزند خونـش بـه پيمان تو

بدو گفت خسرو جزين خود مـباد

کـه کردي تو اي پيردانـنده ياد

چوگويي بدين چـند باشد درنـگ

کـه آيد مرا پادشاهي بچـنـگ

چـنين داد پاسخ که ده با دو ماه

برين برگذرد بازيابي کـلاه

اگر بر سر آيد ده وپـنـج روز

تو گردي شهـنـشاه گيتي فروز

بـپرسيد خـسرو کزين انجمـن

کـه کوشد به رنج و به آزار تـن

چـنين داد پاسخ که بسـتام نام

گوي برمـنـش باشد و شادکام

دگر آنـک خواني و را خال خويش

بدو تازه داني مـه و سال خويش

بـپرهيز زان مرد ناسودمـند

کـه باشدت زو درد و رنج و گزند

بر آشفت خسرو به بستام گفـت

کـه با من سخن برگشا از نهفت

تو را مادرت نام گسـتـهـم کرد

تو گويي که بستامـم اندر نـبرد

به راهب چنين گفت کينست خال

بـه خون بود با مادر من هـمال

بدو گفـت راهب که آري هـمين

ز گستهم بيني بسي رنـج و کين

بدو گفت خسرو کـه اي راي زن

ازان پس چه گويي چه خواهد بدن

بدو گفت راهب که مـنديش زين

کزان پـس نـبيني جز از آفرين

نيايد بروي تو ديگر بدي

مـگر سـخـت کاري بود ايزدي

بر آشوبد اين سرکـش آرام تو

ازان پـس نـباشد بـجز کام تو

اگر چـند بد گردد اين بدگـمان

همانـش بدسـت تو باشد زمان

بدو گفت گستهم کاي شـهريار

دلـت را بدين هيچ رنـجـه مدار

بـه پاکيزه يزدان کـه ماه آفريد

جـهان را بـسان تو شاه آفريد

به آذرگشسپ و به خورشيد و ماه

بـه جان و سر نامـبردار شاه

بـه گـفـتار ترسا نـگر نگروي

سخـن گفـتـن ناسزا نشنوي

مرا ايمـني ده ز گـفـتار اوي

چوسوگـند خوردم بهانه مـجوي

کـه هرگز نسازم بدي درنـهان

برانديش از کردگار جـهان

بدو گفـت خسرو که از ترسـگار

نيايد سخـن گـفـت نابـکار

ز تو نيز هرگز نديدم بدي

نيازي بـه کژي و نابـخردي

وليکـن ز کار سـپـهر بـلـند

نـباشد شگفت ار شوي پر گزند

چو بايسـتـه کاري بود ايزدي

بيکـسو شود دانش و بـخردي

به راهب چنين گفت پس شهريار

کـه شاداب دل باش و به روزگار

وزان دير چون برق رخـشان زميغ

بيامد سوي شارسـتان و ريغ

پذيره شدندش بزرگان شـهر

کـسي را که از مردمي بود بـهر