Poem507

Poem507

شـنيدم کـجا کـسري شهريار

بـه هرمز يکي نامه کرد اسـتوار

ز شاه جـهاندار خورشيد دهر

مهسـت و سرافراز و گيرنده شهر

جـهاندار بيدار و نيکو کـنـش

فشانـنده گـنـج بي سرزنـش

فزاينده نام و تـخـت قـباد

گراينـه تاج و شـمـشير و داد

کـه با فر و برزست و فرهنگ و نام

ز تاج بزرگي رسيده بـکام

سوي پاک هرمزد فرزند ما

پذيرفـتـه از دل هـمي پـند ما

ز يزدان بدي شاد و پيروز بـخـت

هميشـه جـهاندار با تاج و تخت

بـه ماه خجستـه بـه خرداد روز

بـه نيک اخـتر و فال گيتي فروز

نـهاديم برسر تو را تاج زر

چـنان هـم کـه ما يافتيم از پدر

هـمان آفرين نيز کرديم ياد

کـه برتاج ماکرد فرخ قـباد

تو بيدارباش و جـهاندار باش

خردمـند و راد و بي آزار باش

بدانـش فزاي و بـه يزدان گراي

کـه اويسـت جان تو را رهنـماي

بـپرسيدم از مرد نيکوسـخـن

کـسي کو بسال و خرد بد کهـن

کـه از ما به يزدان کـه نزديکـتر

کرا نزد او راه باريکـتر

چـنين داد پاسخ که دانـش گزين

چوخواهي ز پروردگار آفرين

کـه نادان فزوني ندارد ز خاک

بدانـش بسـنده کـند جان پاک

بدانـش بود شاه زيباي تـخـت

کـه دانـنده بادي و پيروزبـخـت

مـبادا کـه گردي تو پيمان شکن

کـه خاکست پيمان شکن را کفن

بـبادا فره بيگـناهان مـکوش

بـه گـفـتار بدگوي مسپارگوش

بـهر کار فرمان مـکـن جز بداد

کـه از داد باشد روان تو شاد

زبان را مـگردان بـگرد دروغ

چوخواهي که تخـت تو گيرد فروغ

وگر زيردسـتي بود گـنـج‌دار

تو او را ازان گـنـج بي‌رنـج دار

کـه چيز کسان دشمن گنج تست

بدان گنـج شو شاد کز رنج تسـت

وگر زيردسـتي شود مايه دار

هـمان شـهريارش بود سايه دار

هـمي در پـناه تو بايد نشسـت

اگر زيردستسـت اگر در پرسـت

چو نيکي کـند با تو پاداش کـن

ابا دشمـن دوسـت پرخاش کـن

وگر گردي اندر جـهان ارجـمـند

ز درد تـن انديش و درد گزند

سراي سپنجست هرچون که هست

بدو اندر ايمـن نشايد نشسـتـت

هـنر جوي با دين و دانـش گزين

چوخواهي که يابي ز بخـت آفرين

گرامي کـن او را کـه درپيش تو

سـپر کرده جان بر بدانديش تو

بدانـش دو دسـت ستيزه ببـند

چو خواهي کـه از بد نيابي گزند

چو بر سر نهي تاج شاهنـشـهي

ره برتري بازجوي از بـهي

هـميشـه يکي دانشي پيش دار

ورا چون روان و تـن خويش دار

بزرگان وبازارگانان شـهر

هـمي داد بايد کـه يابـند بـهر

کـسي کو ندارد هـنر بانژاد

مـکـن زو به نيز از کم و بيش ياد

مده مرد بي‌نام را ساز جـنـگ

کـه چون بازجويي نيايد به چنـگ

بـه دشمن دهد مر تو را دوستدار

دو کار آيدت پيش دشوار و خوار

سـليح تو درکارزار آورد

هـمان بر تو روزي بـه کار آورد

بـبـخـشاي برمردم مستمـند

ز بد دور باش و بـترس از گزند

هميشـه نـهان دل خويش جوي

مـکـن رادي و داد هرگز بروي

هـمان نيز نيکي باندازه کـن

ز مرد جـهانديده بشنو سـخـن

بدنيي گراي و بدين دار چـشـم

کـه از دين بود مرد را رشک وخشم

هزينـه باندازه گـنـج کـن

دل از بيشي گنـج بي‌رنـج کـن

بـکردار شاهان پيشين نـگر

نـبايد کـه باشي مـگر دادگر

کـه نـفرين بود بـهر بيداد شاه

تو جز داد مپسند و نـفرين مـخواه

کـجا آن سر و تاج شاهنشـهان

کـجا آن بزرگان و فرخ مـهان

ازايشان سخن يادگارست و بـس

سراي سپنـجي نـماند بکـس

گزافـه مـفرماني خون ريخـتـن

وگر جـنـگ را لشـکر انگيختـن

نـگـه کـن بدين نامـه پندمـند

دل اندر سراي سپنـجي مـبـند

بدين مـن تو را نيکويي خواستـم

بدانـش دلـت را بياراسـتـم

بـه راه خداوند خورشيد و ماه

ز بـن دور کـن ديو را دسـتـگاه

بـه روز و شب اين نامه را پيش دار

خرد را بـه دل داور خويش دار

اگر يادگاري کـني درجـهان

کـه نام بزرگي نـگردد نـهان

خداوند گيتي پـناه تو باد

زمان و زمين نيکـخواه تو باد

بـکام تو گردنده چرخ بـلـند

ز کردار بد دور و دور از گزند

شـهـنـشاه کو داد دارد خرد

بـکوشد کـه با شرم گرد آورد

دليري بـه رزم اندرون زور دسـت

بود پاکديني و يزدان پرسـت

بـه گيتي نگر کين هنرها کراست

چو ديدي ستايش مر او را سزاست

مجوي آنک چون مشتري روشنست

جهانـجوي و با تيغ و با جوشنست

جـهان بسـتد از مردم بت پرست

ز ديباي دين بر دل آيين ببـسـت

کـنو لاجرم جود موجود گـشـت

چو شاه جهان شاه محمود گشـت

اگر بزم جويد هـمي گر نـبرد

جـهان‌بـخـش را اين بود کار کرد

ابوالـقاسـم آن شاه پيروز و داد

زمانـه بديدار او شاد باد