Poem427

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو  شاپور  بنشست  بر  جاي عـم
از  ايران  بسي  شاد  و بـهري دژم
چـنين   گفـت   کاي  نامور  بخردان
جـهانديده      و     راي‌زن     موبدان
بدانيد   کان  کـس  کـه  گويد  دروغ
نـگيرد    ازين    پـس   بر   ما   فروغ
دروغ    از   بر   ما   نـباشد   ز   راي
کـه  از  راي  باشد  بزرگي به جاي
هـمان  مر  تن  سفله  را  دوستدار
نيابي   بـه   باغ  اندرون  چون  نـگار
سري   را  کجا  مـغز  باشد  بـسي
گواژه     نـبايد     زدن    بر    کـسي
زبان      را     نـگـهدار     بايد     بدن
نـبايد    روان    را    بـه    زهر   آژدن
کـه   بر   انجمن  مرد  بـسيار  گوي
بـکاهد    بـه   گفـتار   خود   آب‌روي
اگر    دانـشي   مرد   راند   سـخـن
تو   بشـنو   که  دانش  نگردد  کهـن
دل   مرد   مـطـمـع   بود   پر  ز  درد
بـه   گرد   طمـع   تا   تواني   مـگرد
مکـن   دوسـتي   با   دروغ   آزماي
هـمان     نيز    با    مرد    ناپاک‌راي
سرشـت   تـن   از   چار   گوهر  بود
گذر    زين   چهارانـش   کـمـتر   بود
اگر  سفـلـه‌گر  مرد  با  شرم  و راد
بـه   آزادگي   يک   دل  و  يک  نـهاد
سيم    کو    ميانـه    گزيند   ز   کار
بـسـند    آيدش    بخشش   کردگار
چـهارم    کـه    بپراگـند    بر   گزاف
هـمي   دانـشي  نام  جويد  ز  لاف
دو    گيتي    بيابد    دل    مرد    راد
نـباشد   دل  سفلـه  يک  روز  شاد
بدين   گيتي  او  را  بود  نام  زشـت
بدان    گيتي‌اندر    نيابد    بـهـشـت
دو    گيتي    نيابد    دل   مرد   لاف
کـه    بپراگـند   خواسته   بر   گزاف
سـتوده   کـسي   کو   ميانه   گزيد
تـن    خويش   را   آفرين   گـسـتريد
شـما    را    جـهان‌آفرين    يار    باد
هـميشـه    سر   بخـت   بيدار   باد
جـهاندارمان         باد        فريادرس
کـه   تخـت  بزرگي  نماند  به  کس
بگفـت   اين  و  از  پيش  برخاستند
ز    يزدان    برو    آفرين   خواسـتـند
چو  شد  ساليان  پنـج  بر  چار  ماه
بـشد   شاه   روزي   به  نخـچيرگاه
جهان  شد  پر از يوز و باران و سگ
چـه   پرنده   و   چند  تازان  به  تـگ
سـتاره    زدند    از    پي    خوابـگاه
چو  چيزي  بـخورد  و  بياسود  شاه
سـه   جام  مي  خسرواني  بخورد
پرانديشه شد سر سوي خواب کرد
پراگـنده    گشتـند    لشـکر    همه
چو   در   خواب  شد  شـهريار  رمـه
بخفت  او  و  از دشت برخاست باد
که  کس  باد ازان سان ندارد به ياد
فروبرده     چوب     سـتاره     بـکـند
بزد     بر     سر     شـهريار     بـلـند
جـهانـجوي    شاپور   جنگي   بمرد
کـلاه    کيي    ديگري    را    سـپرد
مياز    و   مـناز   و   مـتاز   و   مرنـج
چه تازي به کين و چه نازي به گنج
کـه   بهر  تو  اينست  زين  تيره‌گوي
هـنر  جوي  و  راز  جهان  را  مجوي
کـه   گر   بازيابي   بـه   پيچي  بدرد
پژوهـش   مکـن   گرد  رازش  مگرد
چـنين  اسـت  کردار  اين  چرخ  تير
چـه   با   مرد   برنا   چـه  با  مردپير