Poem302

Poem302

ز درگاه پرده فروهـشـت شاه

بـه يک هفته کـس را ندادند راه

جـهاندار زرين يکي تـخـت کرد

دو کرسي ز پيروزه و لاژورد

يکي تاج پرگوهر شاهوار

دو ياره يکي طوق گوهرنـگار

همـه جامـه خـسرواني به زر

درو بافـتـه چـند گونـه گـهر

نشستـه ستاره‌شمر پيش شاه

ز اخـتر هـمي کرد روزي نـگاه

بـه شـهريور بهـمـن از بامداد

جـهاندار داراب را بار داد

يکي جام پر سرخ ياقوت کرد

يکي ديگري پر ز ياقوت زرد

چو آمد بـه نزديک ايوان فراز

هـماي آمد از دور و بردش نـماز

برافـشاند آن گوهر شاهوار

فرو ريخـت از ديده خون برکـنار

پـسر را گرفت اندر آغوش تنـگ

بـبوسيد و ببسود رويش به چنگ

بياورد و بر تـخـت زرين نـشاند

دو چشمـش ز ديدار او خيره ماند

چو داراب بر تخت شاهي نشست

هماي آمد و تاج شاهي به دست

بياورد و بر تارک او نـهاد

جـهان را بـه ديهيم او مژده داد

چو از تاج دارا فروزش گرفـت

هـما اندران کار پوزش گرفـت

بـه داراب گفت آنچ اندر گذشـت

چنان دان که بر ما همه بادگشت

جواني و گـنـج آمد و راي زن

پدر مرده و شاه بي‌راي‌زن

اگر بد کند زو مگير آن به دسـت

که جز تخت هرگز مبادت نشست

چـنين داد پاسخ بـه مادر جوان

کـه تو هستي از گوهر پهـلوان

نـباشد شگفت ار دل آيد به جوش

به يک بد تو چندين چه داري خروش

جـهان‌آفرين از تو خـشـنود باد

دل بدسـگالانـت پر دود باد

ز مـن يادگاري بود اين سـخـن

کـه هرگز نـگردد به دفتر کهـن

برو آفرين کرد فرخ هـماي

کـه تا جاي باشد تو بادي به جاي

بـفرمود تا موبد موبدان

بـخواند ز هر کـشوري بـخردان

هـم از لشکر آنکس که بد نامدار

سرافراز شيران خـنـجرگزار

بـفرمود تا خواندند آفرين

بـه شاهي بران نامدار زمين

چو بر تاج شاه آفرين خواندند

بران تـخـت بر گوهر افـشاندند

بگفـت آنـک اندر نهان کرده بود

ازان کرده بـسيار غـم خورده بود

بدانيد کز بـهـمـن شـهريار

جزين نيسـت اندر جـهان يادگار

بـه فرمان او رفت بايد هـمـه

که او چون شبانست و گردان رمه

بزرگي و شاهي و لشکر وراسـت

بدو کرد بايد همي پشت راسـت

بـه شادي خروشي برآمد ز کاخ

کـه نورستـه ديدند فرخنده شاخ

بـبردند چـندان ز هر سو نـثار

کـه شد ناپديد اندران شـهريار

جـهان پر شد از شادماني و داد

کي را نيامد ازان رنـج ياد

هـماي آن زمان گفـت با موبدان

کـه اي نامور باگـهر بـخردان

به سي و دو سال آنک کردم به رنج

سـپردم بدو پادشاهي و گـنـج

شـما شاد باشيد و فرمان بريد

ابي راي او يک نفس مـشـمريد

چو داراب از تخت کي گشت شاد

بـه آرام ديهيم بر سر نـهاد

زن گازر و گازر آمد دوان

بگـفـتـند کاي شـهريار جوان

نشـسـت کيي بر تو فرخنده باد

سر بدسـگالان تو کـنده باد

بـفرمود داراب ده بدره زر

بيارند پرمايه جامي گـهر

ز هر جامه‌يي تخته فرمود پـنـج

بدادند آنرا کـه او ديد رنـج

بدو گـفـت کاي گازر پيشـه‌دار

هـميشـه روان را به انديشه دار

مـگر زاب صـندوق يابي يکي

چو دارا بدو اندرون کودکي

برفـتـند يک لـب پر از آفرين

ز دادار بر شـهريار زمين

کـنون اخـتر گازر اندرگذشـت

به دکان شد و برد اشنان به دشت