Poem278

Poem278

سـپيده همانگـه ز که بر دميد

ميان شـب تيره اندر چـميد

بـپوشيد رستـم سـليح نبرد

هـمي از جـهان آفرين ياد کرد

چو آمد بر لـشـکر نامدار

کـه کين جويد از رزم اسفـنديار

بدو گفت برخيز ازين خواب خوش

برآويز با رسـتـم کينـه‌کـش

چو بـشـنيد آوازش اسفـنديار

سـليح جهان پيش او گشت خوار

چنين گفت پس با پشوتن که شير

بـپيچد ز چـنـگال مرد دلير

گـماني نـبردم که رستم ز راه

بـه ايوان کشد ببر و گبر و کـلاه

هـمان بارکش رخش زيراندرش

ز پيکان نـبود ايچ پيدا برش

شـنيدم که دستان جادوپرست

بـه هنگام يازد به خورشيد دست

چو خشـم آرد از جادوان بـگذرد

برابر نـکردم پـس اين با خرد

پـشوتـن بدو گفت پر آب چشم

کـه بر دشمنت باد تيمار و خشم

چـه بودت کـه امروز پژمرده‌اي

هـمانا به شب خواب نشمرده‌اي

ميان جهان اين دو يل را چـه بود

کـه چـندين همي رنج بايد فزود

بدانـم کـه بخـت تو شد کندرو

کـه کين آورد هر زمان نو بـه نو

بـپوشيد جوشـن يل اسفنديار

بيامد بر رسـتـم نامدار

خروشيد چون روي رستـم بديد

کـه نام تو باد از جـهان ناپديد

فراموش کردي تو سـگزي مـگر

کـمان و بر مرد پرخاشـخر

ز نيرنگ زالي بدين سان درسـت

وگرنـه که پايت همي گور جست

بکوبـمـت زين گونـه امروز يال

کزين پـس نـبيند ترا زنده زال

چـنين گفت رستم به اسفنديار

کـه اي سير ناگشتـه از کارزار

بـترس از جـهاندار يزدان پاک

خرد را مکـن با دل اندر مـغاک

مـن امروز نز بهر جـنـگ آمدم

پي پوزش و نام و نـنـگ آمدم

تو با من به بيداد کوشي هـمي

دو چشم خرد را بپوشي هـمي

به خورشيد و ماه و به استا و زند

کـه دل را نراني بـه راه گزند

نـگيري به ياد آن سخنها که رفت

وگر پوست بر تن کسي را بکفـت

بيابي بـبيني يکي خان مـن

روندسـت کام تو بر جان مـن

گـشايم در گـنـج ديرينـه باز

کـجا گرد کردم بـه سال دراز

کـنـم بار بر بارگيهاي خويش

بـه گـنـجور ده تا براند ز پيش

برابر هـمي با تو آيم بـه راه

کنم هرچ فرمان دهي پيش شاه

اگر کشتـنيم او کـشد شايدم

هـمان نيز اگر بـند فرمايدم

هـمي چاره جويم کـه تا روزگار

ترا سير گرداند از کارزار

نگه کن که داناي پيشي چه گفت

کـه هرگز مباد اختر شوم جفت

چـنين داد پاسخ کـه مرد فريب

نيم روز پرخاش و روز نـهيب

اگر زنده خواهي که ماند به جاي

نخسـتين سخن بند بر نه به پاي

از ايوان و خان چند گويي هـمي

رخ آشـتي را بـشويي هـمي

دگر باره رستـم زبان برگـشاد

مـکـن شـهريارا ز بيداد ياد

مکن نام من در جهان زشت و خوار

کـه جز بد نيايد ازين کارزار

هزارانـت گوهر دهـم شاهوار

هـمان ياره زر با گوشوار

هزارانـت بـنده دهـم نوش‌لب

پرسـتـنده باشد ترا روز و شب

هزارت کـنيزک دهـم خلـخي

کـه زيباي تاج‌اند با فرخي

دگر گـنـج سام نريمان و زال

گـشايم به پيش تو اي بي‌همال

هـمـه پاک پيش تو گرد آورم

ز زابـلـسـتان نيز مرد آورم

کـه تا مر ترا نيز فرمان کـنـند

روان را به فرمان گروگان کـنـند

ازان پـس به پيشت پرسـتارورا

دوان با تو آيم بر شـهريار

ز دل دور کـن شـهريارا تو کين

مـکـن ديو را با خرد همنشين

جز از بند ديگر ترا دست هسـت

بمن بر که شاهي و يزدان پرست

کـه از بـند تا جاودان نام بد

بـماند بـه مـن وز تو انجام بد

بـه رستم چنين گفت اسفنديار

کـه تا چندگويي سخن نابـکار

مرا گويي از راه يزدان بـگرد

ز فرمان شاه جـهانـبان بـگرد

کـه هرکو ز فرمان شاه جـهان

بـگردد سرآيد بدو بر زمان

جز از بند گر کوشـش )و( کارزار

بـه پيشـم دگرگونه پاسخ ميار

بـه تـندي بـه پاسخ گو نامدار

چـنين گفت کاي پرهنر شهريار

هـمي خوار داري تو گفتار مـن

بـه خيره بـجويي تو آزار مـن

چـنين داد پاسخ که چند از فريب

هـمانا بـه تنگ اندر آمد نشيب