Poem125

Poem125

ازان پـس به کاووس گوينده گفـت

کـه او دخـتري دارد اندر نهفـت

کـه از سرو بالاش زيباترسـت

ز مشک سيه بر سرش افسرسـت

بـه بالا بـلـند و به گيسو کمـند

زبانـش چو خنجر لبانش چو قـند

بهشـتيسـت آراستـه پرنـگار

چو خورشيد تابان بـه خرم بـهار

نـشايد که باشد به جز جفت شاه

چـه نيکو بود شاه را جـفـت ماه

بـجـنـبيد کاووس را دل ز جاي

چـنين داد پاسخ که اينسـت راي

گزين کرد شاه از ميان گروه

يکي مرد بيدار دانـش‌پژوه

گرانـمايه و گرد و مـغزش گران

بـفرمود تا شد بـه هاماوران

چـنين گفـت رايش به من تازه کن

بياراي مـغزش به شيرين سخـن

بـگويش کـه پيوند ما در جـهان

بـجويند کار آزموده مـهان

کـه خورشيد روشن ز تاج منسـت

زمين پايه تـخـت عاج منـسـت

هرانـکـس کـه در سايه من پناه

نيابد ازو کـم شود پايگاه

کـنون با تو پيوند جويم هـمي

رخ آشـتي را بـشويم هـمي

پـس پرده تو يکي دخـترسـت

شـنيدم کـه گاه مرا درخورسـت

کـه پاکيزه تخم‌ست و پاکيزه تـن

سـتوده بـه هر شهر و هر انجمن

چو داماد يابي چو پور قـباد

چـنان دان کـه خورشيد داد تو داد

بـشد مرد بيدار روشـن روان

بـه نزديک سالار هاماوران

زبان کرد گويا و دل کرد گرم

بياراسـت لـب را به گفـتار نرم

ز کاووس دادش فروان سـلام

ازان پـس بگفـت آنـچ بود از پيام

چو بـشـنيد ازو شاه هاماوران

دلـش گشت پر درد و سر شد گران

هـمي گفت هرچند کاو پادشاست

جـهاندار و پيروز و فرمان رواسـت

مرا در جهان اين يکي دخـترسـت

کـه از جان شيرين گرامي‌ترسـت

فرسـتاده را گر کنـم سرد و خوار

ندارم پي و مايه کارزار

هـمان به که اين درد را نيز چشم

بـپوشـم و بر دل بخوابيم خشـم

چـنين گفـت با مرد شيرين سخن

کـه سر نيست اين آرزو را نه بـن

هـمي خواهد از من گرامي دو چيز

کـه آن را سـه ديگر ندانيم نيز

مرا پشـت گرمي بد از خواستـه

بـه فرزند بودم دل آراسـتـه

بـه من زين سپس جان نماند همي

وگر شاه ايران سـتاند هـمي

سـپارم کـنون هرچ خواهد بدوي

نـتابـم سر از راي و فرمان اوي

غمي گشت و سودابه را پيش خواند

ز کاووس با او سـخـنـها براند

بدو گـفـت کز مـهـتر سرفراز

کـه هست از مهي و بهي بي‌نياز

فرسـتاده‌اي چرپ‌گوي آمدسـت

يکي نامه چون زند و استا به دست

هـمي خواهد از من که بي‌کام من

بـبرد دل و خواب و آرام مـن

چه گويي تو اکنون هواي تو چيست

بدين کار بيدار راي تو چيسـت

بدو گفت سودابه زين چاره نيسـت

ازو بـهـتر امروز غمخواره نيسـت

کـسي کاو بود شـهريار جـهان

بروبوم خواهد هـمي از مـهان

ز پيوند با او چرايي دژم

کـسي نشـمرد شادماني به غم

بدانـسـت سالار هاماوران

کـه سودابـه را آن نيامد گران

فرسـتاده شاه را پيش خواند

وزان نامدارانـش برتر نـشاند

ببسـتـند بـندي بر آيين خويش

بران سان که بود آن زمان دين خويش

بـه يک هفـتـه سالار هاماوران

هـمي ساخـت آن کار با مهتران

بياورد پـس خـسرو خستـه دل

پرسـتـنده سيصد عـماري چهل

هزار اسـتر و اسپ و اشـتر هزار

ز ديبا و دينار کردند بار

عـماري بـه ماه نو آراسـتـه

پـس پشت و پيش اندرون خواسته

يکي لشـکر آراسته چون بهشـت

تو گفتي که روي زمين لاله کشـت

چو آمد بـه نزديک کاووس شاه

دل آرام با زيب و با فر و جاه

دو ياقوت خـندان دو نرگـس دژم

سـتون دو ابرو چو سيمين قـلـم

نـگـه کرد کاووس و خيره بـماند

بـه سودابـه بر نام يزدان بـخواند

يکي انجمـن ساخـت از بـخردان

ز بيداردل پير سر موبدان

سزا ديد سودابه را جـفـت خويش

ببسـتـند عـهدي بر آيين و کيش