Poem98

Poem98

چـنان شد ز گفـتار او پـهـلوان

کـه گفـتي برافشاند خواهد روان

گـلـه هرچ بودش بـه زابلسـتان

بياورد لخـتي بـه کابـلـسـتان

هـمـه پيش رستـم همي راندند

برو داغ شاهان هـمي خواندند

هر اسپي که رستم کشيديش پيش

به پشتش بيفشاردي دست خويش

ز نيروي او پشـت کردي بـه خـم

نـهادي بـه روي زمين بر شکـم

چـنين تا ز کابـل بيامد زرنـگ

فسيلـه هـمي تاخت از رنگ‌رنگ

يکي ماديان تيز بگذشـت خـنـگ

برش چون بر شير و کوتاه لـنـگ

دو گوشـش چو دو خـنـجر آبدار

بر و يال فربـه ميانـش نزار

يکي کره از پـس بـه بالاي او

سرين و برش هم بـه پـهـناي او

سيه چـشـم و بورابرش و گاودم

سيه خايه و تـند و پولادسـم

تـنـش پرنـگار از کران تا کران

چو داغ گـل سرخ بر زعـفران

چو رسـتـم بران ماديان بنـگريد

مر آن کره پيلـتـن را بديد

کـمـند کياني هـمي داد خـم

کـه آن کره را بازگيرد ز رم

بـه رستـم چنين گفت چوپان پير

کـه اي مهتر اسپ کسان را مـگير

بـپرسيد رستم که اين اسپ کيست

کـه دو رانش از داغ آتش تهيسـت

چـنين داد پاسخ که داغش مجوي

کزين هست هر گونه‌اي گفـت‌وگوي

هـمي رخش خوانيم بورابرش است

بـه خو آتشي و به رنگ آتش است

خداوند اين را ندانيم کـس

همي رخش رستمش خوانيم و بس

سـه سالست تا اين بزين آمدست

بـه چـشـم بزرگان گزين آمدست

چو مادرش بيند کـمـند سوار

چو شير اندرآيد کـند کارزار

بينداخـت رسـتـم کياني کمـند

سر ابرش آورد ناگـه بـبـند

بيامد چو شير ژيان مادرش

همي خواست کندن به دندان سرش

بـغريد رسـتـم چو شير ژيان

از آواز او خيره شد ماديان

يکي مـشـت زد نيز بر گردنـش

کزان مشـت برگشت لرزان تنـش

بيفـتاد و برخاست و برگشت از وي

بـسوي گـلـه تيز بـنـهاد روي

بيفـشارد ران رسـتـم زورمـند

برو تـنـگـتر کرد خـم کـمـند

بيازيد چـنـگال گردي بزور

بيفـشارد يک دست بر پشـت بور

نـکرد ايچ پشـت از فشردن تـهي

تو گـفـتي ندارد هـمي آگـهي

بدل گفـت کاين برنشست منسـت

کـنون کار کردن به دست منسـت

ز چوپان بـپرسيد کاين اژدها

بـه چندست و اين را که خواهد بها

چـنين داد پاسخ که گر رستـمي

برو راسـت کـن روي ايران زمي

مر اين را بر و بوم ايران بـهاسـت

بدين بر تو خواهي جهان کرد راسـت

لـب رستم از خنده شد چون بسد

هـمي گفـت نيکي ز يزدان سزد

بـه زين اندر آورد گـلرنـگ را

سرش تيز شد کينـه و جـنـگ را

گـشاده زنـخ ديدش و تيزتـگ

بديدش کـه دارد دل و تاو و رگ

کـشد جوشـن و خود و کوپال او

تـن پيلوار و بر و يال او

چنان گشت ابرش که هر شب سپند

هـمي سوخـتـندش ز بيم گزند

چپ و راست گفتي که جادو شدست

بـه آورد تا زنده آهو شدسـت

دل زال زر شد چو خرم بـهار

ز رخـش نوآيين و فرخ سوار

در گـنـج بـگـشاد و دينار داد

از امروز و فردا نيامدش ياد