Poem76

Poem76

پـس آن نامه سام پاسخ نوشـت

شگفـتي سخنـهاي فرخ نوشت

کـه اي نامور پـهـلوان دلير

بـه هر کار پيروز برسان شير

نـبيند چو تو نيز گردان سـپـهر

بـه رزم و به بزم و به راي و به چهر

هـمان پور فرخـنده زال سوار

کزو ماند اندر جـهان يادگار

رسيد و بدانـسـتـم از کام او

هـمان خواهـش و راي و آرام او

برآمد هر آنـچ آن ترا کام بود

هـمان زال را راي و آرام بود

هـمـه آرزوها سـپردم بدوي

بـسي روزه فرخ شـمردم بدوي

ز شيري که باشد شکارش پلنـگ

چـه زايد جز از شير شرزه به جنگ

گـسي کردمش با دلي شادمان

کزو دور بادا بد بدگـمان

برون رفـت با فرخي زال زر

ز گردان لـشـکر برآورده سر

نوندي برافـگـند نزديک سام

کـه برگشتـم از شاه دل شادکام

ابا خـلـعـت خـسرواني و تاج

هـمان ياره و طوق و هم تخت عاج

چـنان شاد شد زان سخن پهلوان

کـه با پير سر شد بـه نوي جوان

سواري بـه کابـل برافگـند زود

بـه مـهراب گفت آن کجا رفته بود

نوازيدن شـهريار جـهان

وزان شادماني که رفت از مـهان

مـن اينک چو دستان بر من رسد

گذاريم هر دو چـنان چون سزد

چـنان شاد شد شاه کابلسـتان

ز پيوند خورشيد زابـلـسـتان

کـه گفتي همي جان برافشاندند

ز هر جاي رامـشـگران خواندند

چو مهراب شد شاد و روشـن روان

لبـش گشت خندان و دل شادمان

گرانـمايه سيندخت را پيش خواند

بـسي خوب گـفـتار با او براند

بدو گفت کاي جفت فرخـنده راي

بيفروخـت از رايت اين تيره جاي

بـه شاخي زدي دست کاندر زمين

برو شـهرياران کـنـند آفرين

چـنان هم کجا ساختي از نخست

بيايد مر اين را سرانجام جـسـت

همـه گـنـج پيش تو آراستست

اگر تخت عاجست اگر خواستست

چو بشنيد سيندخت ازو گشت باز

بر دخـتر آمد سراينده راز

هـمي مژده دادش بـه ديدار زال

کـه ديدي چنان چون ببايد همال

زن و مرد را از بلـندي مـنـش

سزد گر فرازد سر از سرزنـش

سوي کام دل تيز بـشـتافـتي

کـنون هر چه جستي همه يافتي

بدو گـفـت رودابـه اي شاه زن

سزاي سـتايش به هر انجمـن

مـن از خاک پاي تو بالين کـنـم

بـه فرمانـت آرايش دين کـنـم

ز تو چـشـم آهرمـنان دور باد

دل و جان تو خانـه سور باد

چو بشـنيد سيندخت گفـتار اوي

بـه آرايش کاخ بـنـهاد روي

بياراسـت ايوانـها چون بهشـت

گلاب و مي و مشک و عنبر سرشت

بـساطي بيفـگـند پيکر بـه زر

زبر جد برو بافـتـه سر بـه سر

دگر پيکرش در خوشاب بود

کـه هر دانه‌اي قـطره‌اي آب بود

يک ايوان همه تخـت زرين نـهاد

بـه آيين و آرايش چين نـهاد

هـمـه پيکرش گوهر آگـنده بود

ميان گـهر نقـشـها کـنده بود

ز ياقوت مر تـخـت را پايه بود

کـه تخـت کيان بود و پرمايه بود

يک ايوان همـه جامـه رود و مي

بياورده از پارس و اهواز و ري

بياراسـت رودابـه را چون نـگار

پر از جامـه و رنـگ و بوي بـهار

همـه کابلـسـتان شد آراسته

پر از رنگ و بوي و پر از خواسـتـه

همـه پـشـت پيلان بياراستند

ز کابـل پرستـندگان خواستـند

نشـسـتـند بر پيل رامشگران

نـهاده بـه سر بر زر افـسران

پذيره شدن را بياراسـتـند

نـثارش همه مشک و زر خواستند