Poem65

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

چو  برخاسـت  از  خواب  با  موبدان
يکي    انجـمـن    کرد   با   بـخردان
گـشاد  آن  سخن  بر  ستاره شمر
کـه  فرجام  اين  بر  چه  باشد  گذر
دو  گوهر  چو  آب و چو آتش به هم
برآميخـتـه    باشد    از   بن   ستـم
هـمانا   کـه   باشد   به  روز  شمار
فريدون     و     ضـحاک     را    کارزار
از   اخـتر   بجوئيد   و  پاسـخ  دهيد
هـمـه    کار   و   کردار   فرخ   نـهيد
سـتاره‌شـناسان    بـه    روز    دراز
هـمي   ز   آسمان  بازجستـند  راز
بديدند   و   با   خـنده   پيش   آمدند
که دو دشمن از بخت خويش آمدند
بـه   سام   نريمان   ستاره   شـمر
چـنين  گفـت  کاي  گرد  زرين  کمر
ترا  مژده  از  دخـت  مـهراب  و  زال
که  باشند  هر  دو به شادي همال
ازين    دو    هـنرمـند    پيلي    ژيان
بيايد    بـبـندد    بـه    مردي    ميان
جـهان   زيرپاي   اندر   آرد   بـه  تيغ
نـهد  تخـت  شاه  از  بر  پشت ميغ
بـبرد    پي    بدسـگالان    ز    خاک
بـه   روي   زمين   بر   نماند  مـغاک
نـه   سگـسار   ماند   نه   مازندران
زمين   را   بـشويد   بـه   گرز   گران
بـه   خواب  اندرد  آرد  سر  دردمـند
بـبـندد    در    جـنـگ   و   راه   گزند
بدو     باشد     ايرانيان     را     اميد
ازو    پـهـلوان    را    خرام    و   نويد
پي   باره‌اي   کو  چماند  به  جـنـگ
بـمالد    برو    روي   جنگي   پلـنـگ
خـنـک   پادشاهي   که   هنگام  او
زمانـه    بـه   شاهي   برد   نام   او
چو    بشـنيد    گفتار   اخترشـناس
بخـنديد  و  پذرفت  ازيشان  سپاس
ببخـشيدشان  بي‌کران  زر  و سيم
چو   آرامـش   آمد   به  هنـگام  بيم
فرسـتاده    زال    را    پيش   خواند
زهر   گونـه   با   او   سخـنـها  براند
بگفتـش  که  با  او  به خوبي بگوي
کـه   اين   آرزو   را   نـبد  هيچ  روي
وليکن  چو  پيمان  چنين بد نخست
بهانـه    نـشايد   به   بيداد   جست
مـن  اينک  به  شبگير  ازين  رزمگاه
سوي   شـهر   ايران  گذارم  سـپاه
فرسـتاده    را    داد    چـندي   درم
بدو   گـفـت   خيره   مزن   هيچ  دم
گسي  کردش و خود به راه ايستاد
سـپاه  و  سپهـبد  از  آن  کار  شاد
ببسـتـند   از   آن   گرگساران  هزار
پياده    بـه    زاري   کـشيدند   خوار
دو  بهره  چو از تيره شب درگذشت
خروش   سواران   برآمد   ز  دشـت
هـمان   نالـه   کوس   با   کره   ناي
برآمد      ز      دهـليز     پرده‌سراي
سپهـبد  سوي  شهر  ايران  کشيد
سـپـه   را   به   نزد   دليران  کشيد
فرسـتاده   آمد   دوان   سوي   زال
ابا   بـخـت   پيروز   و   فرخـنده  فال
گرفـت     آفرين    زال    بر    کردگار
بران    بـخـشـش    گردش    روزگار
درم    داد    و    دينار    درويش    را
نوازنده    شد    مردم    خويش    را