Poem569

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

دو   هفتـه   برآمد  بدو  گفـت  شاه
به  خورشيد و ماه و به تخت و کلاه
کـه   برگويي   آن   جنـگ   خاقانيان
ببـندي   کـمر   همچـنان   بر   ميان
بدو    گـفـت   شاها   انوشـه   بدي
روان    را   بـه   ديدار   توشـه   بدي
بـفرماي   تا   اسـپ   و   زين   آورند
کـمان   و   کمـند   و   کـمين   آورند
هـمان  نيزه  و  خود  و خفتان جنگ
يکي   ترکـش   آگـنده   تير   خدنـگ
پرسـتـنده‌يي     را    بـفرمود    شاه
کـه    درباغ    گلـشـن   بياراي   گاه
برفـتـند       بيدار       دل      بـندگان
ز   ترک   و   ز   رومي  پرسـتـندگان
ز   خوبان   رومي  هزار  و  دويسـت
تو  گفتي  به  باغ اندرون راه نيست
چو خورشيد شيرين به پيش اندرون
خرامان  به  بالاي  سيمين  سـتون
بـشد   گرديه   تا   بـه   نزديک  شاه
زره  خواست  از  ترک و رومي کـلاه
بيامد   خرامان   ز   جاي  نشـسـت
کـمر  بر  ميان  بست و نيزه بدست
بـشاه   جـهان   گفت  دستور  باش
يکي  چشم  بگـشا  ز  بد  دور باش
بدان   پر   هـنر   زن   بـفرمود   شاه
زن   آمد   بـه   نزديک  اسـپ  سياه
بـن    نيزه    را    بر    زمين    برنـهاد
ز      بالا      بزين     اندرآمد     چوباد
بـه   باغ   اندر   آورد  گاهي  گرفـت
چـپ  وراست  بيگانه  راهي  گرفت
هـمي   هر   زمان  باره  برگاشـتي
وز    ابر    سيه    نـعره    برداشـتي
بدو    گفـت   هنگ‌ام   جنگ   تـبرگ
بدين   گونـه   بودم  چوغر  نده  گرگ
چنين  گفت  شيرين که اي شهريار
بدشـمـن    دهي    آلـت    کار    زار
تو   با   جامـه   پاک   بر   تـخـت   زر
ورا    هر    زمان    برتو    باشد   گذر
بخنده  به  شيرين چنين گفت شاه
کزين  زن  جز  از دوستداري مـخواه
هـمي‌تاخـت    گرد   اندرش   گرديه
برآورد       گاهي      برش      گرديه
بدو  مانده  بد  خسرو  اندر شگفـت
بدان  برز  و  بالا  و  آن  يال و کـفـت
چـنين   گـفـت   با   گرديه   شهريار
کـه    بي‌عيبي   از   گردش   روزگار
کـنون   تا   ببينم   کـه  با  جام  مي
يکي سست باشي اگر سخت پي
بـگرد    جـهان    چار    سالار    مـن
کـه   هستـند  بر  جان  نگهبان  من
ابا   هريکي   زان   ده   و   دو   هزار
ز   ايران   بپاي   اند  جـنـگي  سوار
چـنين  هم  به  مشکوي  زرين  من
چـه   در   خانـه   گوهر   آگين   مـن
پرسـتار    باشد    ده    و   دو   هزار
هـمـه  پاک  با  طوق  و  با  گوشوار
ازان   پـس   نـگـهدار   ايشان   توي
کـه  با  رنج  و  تيمار  خويشان  توي
نخواهـم   که  گويند  زيشان  سخن
جز   از   تو   اگر   نو   بود  گر  کـهـن
شـنيد  آن  سخن  گرديه  شاد شد
ز     بيغاره     دشـمـن     آزاد    شد
هـمي‌رفـت   روي   زمين   را  بروي
هـمي   آفرين   خواند   بر   فر   اوي