Poem561

Poem561

ازآن پس چو خاقان به پردخـت دل

ز خون شد همه کشور چين چوگل

چنين گفت يک روز کز مرد سست

نيايد مرگ کار نا تـندرسـت

بدان نامداري کـه بـهرام بود

مر ازو هـمـه رامـش و کام بود

کـنون مـن ز کسهاي آن نامدار

چرا بازماندم چنين سسـت و خوار

نکوهـش کـند هرک اين بشنود

ازين پـس به سوگند من نـگرود

نـخوردم غـم خرد فرزند اوي

نـه انديشـه خويش و پيوند اوي

چو با ما به فرزند پيوسـتـه شد

بـه مهر و خرد جان او شسته شد

بـفرمود تا شد برادرش پيش

سخـن گفـت با او زا ندازه بيش

کـه کسـهاي بـهرام يل را ببين

فراوان برايشان بـخواند آفرين

بـگو آنـک من خود جگر خسته‌ام

بدين سوک تا زنده‌ام بـسـتـه‌ام

به خون روي کشور بشستم ز کين

همـه شـهر نـفرين بدو آفرين

بدين درد هر چـند کين آورم

وگر آسـمان بر زمين آورم

ز فرمان يزدان کـسي نـگذرد

چـنين داند آنکس کـه دارد خرد

کـه او را زمانـه بران گونـه بود

همـه تـنـبـل ديو وارونـه بود

بران زينـهارم کـه گفتم سخـن

بران عـهد و پيمان نـهاديم بـن

سوي گرديه نامـه‌يي بد جدا

کـه اي پاکدامـن زن پارسا

هـمـه راسـتي و همه مردمي

سرشـتـت فزوني و دور از کمي

ز کار تو انديشـه کردم دراز

نشـسـتـه خرد با دل من براز

بـه از تو نديدم کـسي کدخداي

بيار اي ايوان ما را براي

بدارم تو را همـچوجان و تـنـم

بـکوشـم کـه پيمان تو نشکنم

وزان پس بدين شهر فرمان تو راست

گروگان کنم دل بدانچت هواسـت

کـنون هرکـه داري همه گرد کن

بـه پيش خردمند گوي اين سخن

ازين پـس ببين تاچـه آيدت راي

بـه روشـن روانت خرد رهنماي

خرد را بران مردمان شاه کـن

مرا زآن سـگاليده آگاه کـن

هـمي‌رفـت برسان قمري ز سرو

بيامد برادرش تازان بـه مرو

جـهانـجوي با نامور رام شد

بـه نزديک کسـهاي بـهرام شد

بگفـت آنـچ خاقان بدو گفته بود

کـه از کين آن کشته آشفتـه بود

ازان پس چنين گفت کاي بـخردان

پـسـنديده و کار ديده ردان

شـما را بدين مزد بـسيار باد

ورا داور دادگر يار باد

يکي ناگهان مرگ بود آن نـه خرد

که کس در جهان ز آن گماني نبرد

پس آن نامه پنهان به خواهرش داد

سخـنـهاي خاقان همه کرد ياد

ز پيوند وز پـند و نيکوسـخـن

چـه از نو چـه از روزگار کـهـن

ز پاکي و از پارسايي زن

که هم غمگسارست و هم راي زن

جوان گفـت و آن پاکدامن شـنيد

ز گـفـتار او خامـشي برگزيد

وزان پـس چو برخواند آن نامـه را

سـخـنـهاي خاقان خود کامه را

خرد را چو با دانـش انـباز کرد

بـه دل پاسـخ نامـه را ساز کرد

بدو گـفـت کاين نامـه برخواندم

خرد رابر خويش بـنـشاندم

چـنان کرد خاقان که شاهان کنند

جـهانديده و پيشـگاهان کنـند

بد و باد روشـن جـهان بين مـن

کـه چونين بجويد همي کين مـن

دل او ز تيمار خـسـتـه مـباد

اميد جـهان زو گسستـه مـباد

مـباد ايچ گيتي ز خاقان تـهي

بدو شاد بادا کـلاه مـهي

کـنون چون نشـسـتيم با يکدگر

بـخوانيم نامـه همه سر به سر

بدان کو بزرگـسـت و دارد خرد

يکايک بدين آرزو بـنـگرد

کنون دوده را سر به سر شيونست

نـه هنگامـه اين سخن گفتنست

چو سوک چنان مهـتر آيد بـه سر

ز فرمان خاقان نـباشد گذر

مرا خود به ايران شدن روي نيست

زن پاک رابـه تو راز شوي نيسـت

اگر مـن بدين زودي آيم بـه راه

چـه گويد مرا آن خردمـند شاه

خردمـند بي‌شرم خواند مرا

چو خاقان بي آزرم داند مرا

بدين سوک چون بـگذرد چار ماه

سواري فرستـم بـه نزديک شاه

همـه بـشـنوم هرچ بايد شنيد

بـگويندگان تا چـه آيد پديد

بـگويم يکايک بـه نامـه درون

چو آيد بـه نزديک او رهـنـمون

تو اکـنون از ايدر بـه شادي خرام

بـه خاقان بـگو آنـچ دادم پيام

فراوان فرسـتاده را هديه داد

جـهانديده از مرو برگشـت شاد