Poem424

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

ز  شاهيش  بگذشت  پنـجاه  سال
کـه    اندر   زمانـه   نبودش   هـمال
بيامد    يکي    مرد    گويا    ز   چين
کـه   چون   او   مـصور  نـبيند  زمين
بدان  چربه  دستي  رسيده بـه کام
يکي   برمنـش  مرد  ماني  بـه  نام
بـه     صورتـگري    گفـت    پيغمبرم
ز       دين‌آوران       جـهان       برترم
ز  چين  نزد شاپور شد بار خواست
بـه  پيغمبري  شاه  را  يار  خواست
سخـن    گفـت    مرد    گشاده‌زبان
جـهاندار   شد  زان  سخن  بدگمان
سرش  تيز  شد  موبدان  را  بـخواند
زماني     فراوان    سـخـنـها    براند
کزين    مرد    چيني    و   چيره‌زبان
فـتادسـتـم   از   دين   او   در  گمان
بـگوييد   و  هم  زو  سخن  بشـنويد
مـگر   خود   بـه   گفتار   او   بـگرويد
بگفـتـند   کين   مرد  صورت  پرست
نـه   بر   مايه  موبدان  موبه  دسـت
زماني   سخن  بشنو  او  را  بـخوان
چو   بيند   ورا   کي   گـشايد   زبان
بـفرمود    تا    موبد    آمدش    پيش
سخـن  گفـت  با  او  ز  اندازه  بيش
فرو    ماند    ماني    ميان   سـخـن
بـه    گـفـتار    موبد   ز   دين   کهـن
بدو  گفت  کاي  مرد  صورت پرسـت
بـه   يزدان   چرا  آختي  خيره‌دست
کـسي   کو   بلـند   آسـمان   آفريد
بدو    در    مـکان    و    زمان    آفريد
کـجا   نور   و  ظلمت  بدو  اندرسـت
ز   هر   گوهري  گوهرش  برترسـت
شـب  و  روز  و  گردان  سپهر  بلـند
کزويت   پناهـسـت   و   زويت  گزند
هـمـه   کرده   کردگارست   و   بس
جزو   کرد   نـتواند   اين  کرده  کـس
بـه    برهان    صورت    چرا   بـگروي
هـمي    پـند    دين‌آوران    نشـنوي
همه جفت و همتا و يزدان يکيست
جز  از  بندگي  کردنت  راي نيسـت
گرين   صورت   کرده   جنـبان  کـني
سزد   گر   ز   جنـبده  برهان  کـني
نداني   کـه   برهان   نيايد   بـه  کار
ندارد   کـسي  اين  سخن  اسـتوار
اگر   اهرمـن   جـفـت   يزدان   بدي
شـب   تيره  چون  روز  خندان  بدي
همه ساله بودي شب و روز راست
به  گردش  فزوني نبودي نه کاست
نگـنـجد     جـهان‌آفرين    در    گمان
کـه  او  برترست  از  زمان  و  مـکان
سخنـهاي    ديوانگانسـت   و   بس
بدين‌بر     نـباشد     ترا    يار    کـس
سخـنـها   جزين   نيز   بسيار  گفت
کـه  با  دانش  و  مردمي  بود جفت
فرو    ماند   ماني   ز   گـفـتار   اوي
بـپژمرد       شاداب      بازار      اوي
ز   ماني   برآشفت   پـس  شـهريار
برو    تـنـگ    شد    گردش    روزگار
بـفرمود     پـس    تاش    برداشتـند
بـه   خواري   ز   درگاه   بگذاشـتـند
چنين  گفت  کاين مرد صورت‌پرست
نگنـجد  همي  در  سراي  نشست
چو  آشوب  و  آرام گيتي به دوست
بـبايد   کـشيدن   سراپاش   پوست
هـمان  خامش  آگنده  بايد  به  کاه
بدان   تا   نـجويد   کـس  اين  پايگاه
بياويخـتـند     از     در     شارسـتان
دگر      پيش     ديوار     بيمارسـتان
جـهاني      برو      آفرين      خواندند
هـمي   خاک  بر  کشته  افشاندند