Poem292

Poem292

چو آمد بـه نزديکي هيرمـند

فرسـتاده‌يي برگزيد ارجمـند

فرسـتاد نزديک دسـتان سام

بدادش ز هر گونه چـندي پيام

چـنين گفت کز کين اسفنديار

مرا تلـخ شد در جـهان روزگار

هـم از کين نوش‌آذر و مهر نوش

دو شاه گرامي دو فرخ سروش

ز دل کين ديرينـه بيرون کـنيم

همـه بوم زابل پر از خون کنيم

فرسـتاده آمد به زابل بگفـت

دل زال با درد و غم گشت جفت

چـنين داد پاسخ که گر شهريار

برانديشد از کار اسـفـنديار

بداند کـه آن بودني کار بود

مرا زان سـخـن دل پرآزار بود

تو بودي بـه نيک و بد اندر ميان

ز مـن سود ديدي نديدي زيان

نـپيچيد رستـم ز فرمان اوي

دلش بسته بودي به پيمان اوي

پدرت آن گرانـمايه شاه بزرگ

زمانـش بيامد بدان شد سترگ

بـه بيشه درون شير و نر اژدها

ز چـنـگ زمانـه نيابد رها

هـمانا شنيدي که سام سوار

بـه مردي چه کرد اندران روزگار

چـنين تا به هنگام رستم رسيد

که شمشير تيز از ميان برکشيد

بـه پيش نياکان تو در چـه کرد

بـه مردي به هنگام ننگ و نبرد

هـمان کهـتر و دايگان تو بود

بـه لـشـکر ز پرمايگان تو بود

به زاري کنون رستم اندرگذشت

همـه زابلستان پرآشوب گشت

شـب و روز هستم ز درد پسر

پر از آب ديده پر از خاک سر

خروشان و جوشان و دل پر ز درد

دو رخ زرد و لـبـها شده لاژورد

کـه نـفرين برو باد کو را ز پاي

فگـند و بر آنکس که بد رهنماي

گر ايدونـک بيني تو پيکار ما

بـه خوبي برانديشي از کار ما

بيايي ز دل کينـه بيرون کـني

به مهر اندرين کشور افسون کني

همـه گنـج فرزند و دينار سام

کـمرهاي زرين و زرين سـتام

چو آيي به پيش تو آرم هـمـه

تو شاهي و گردنکشانت رمـه

فرسـتاده را اسـپ و دينار داد

ز هرگونـه‌يي چيز بـسيار داد

چو اين مايه‌ور پيش بهمن رسيد

ز دستان بگفت آنچ ديد و شنيد

چو بشنيد ازو بهمن نيک‌بخـت

نپذرفـت پوزش برآشفت سخت

بـه شهر اندر آمد دلي پر ز درد

سري پر ز کين لب پر از باد سرد

پذيره شدش زال سام سوار

هـم از سيستان آنک بد نامدار

چو آمد به نزديک بهـمـن فراز

پياده شد از باره بردش نـماز

بدو گفت هنگام بخشايش است

ز دل درد و کين روز پالايش است

ازان نيکويها کـه ما کرده‌ايم

ترا در جواني بـپرورده‌ايم

ببخـشاي و کار گذشته مگوي

هنر جوي وز کشتگان کين مجوي

کـه پيش تو دستان سام سوار

بيامد چـنين خوار و با دسـتوار

برآشفـت بهمـن ز گفتار اوي

چـنان سست شد تيز بازار اوي

هـم‌اندر زمان پاي کردش به بند

ز دسـتور و گنجور نشنيد پـند

ز ايوان دسـتان سام سوار

شـتر بارها برنـهادند بار

ز دينار وز گوهر نابـسود

ز تخت وز گسـتردني هرچ بود

ز سيمينـه و تاجـهاي بـه زر

ز زرينـه و گوشوار و کـمر

از اسپان تازي به زرين سـتام

ز شمشير هندي بـه زرين نيام

هـمان برده و بدره‌هاي درم

ز مشک و ز کافور وز بيش و کم

کـه رستم فراز آوريد آن به رنج

ز شاهان و گردنکشان يافت گنج

همـه زابلسـتان به تاراج داد

مـهان را همـه بدره و تاج داد