Poem288

HomeIranPoetryShahnameh Ferdowsi

فرامرز  چون  سوک  رستم بداشت
سپه را همه سوي هامون گذاشت
در      خانـه      پيلـتـن      باز     کرد
سـپـه   را   ز   گنـج   پدر  ساز  کرد
سـحرگـه    خروش   آمد   از   کرناي
هم  از کوس و رويين و هندي دراي
سـپاهي   ز  زابل  به  کابل  کـشيد
که  خورشيد  گشت از جهان ناپديد
چو    آگاه   شد   شاه   کابـلـسـتان
ازان         نامداران         زابـلـسـتان
سـپاه     پراگـنده     را     گرد    کرد
زمين    آهـنين    شد    هوا   لاژورد
پذيره     فرامرز     شد     با    سـپاه
بـشد  روشنايي  ز  خورشيد  و  ماه
سپـه  را  چو  روي  اندر آمد به روي
جـهان    شد    پرآواز   پرخاشـجوي
ز    انـبوه    پيلان    و    گرد    سـپاه
بـه  بيشه  درون  شير  گم  گرد  راه
برآمد    يکي   باد   و   گردي   کـبود
زمين   ز   آسـمان   هيچ  پيدا  نـبود
بيامد       فرامرز       پيش      سـپاه
دو   ديده  نـبرداشـت  از  روي  شاه
چو  برخاست  آواز  کوس از دو روي
بي‌آرام     شد    مردم    جـنـگـجوي
فرامرز       با      خوارمايه      سـپاه
بزد   خويشـتـن   را   بر   آن  قلبـگاه
ز    گرد    سواران    هوا    تار    شد
سـپـهدار      کابـل     گرفـتار     شد
پراگـنده    شد    آن    سـپاه   بزرگ
دليران     زابـل    بـه    کردار    گرگ
ز  هر  سو  بريشان کمين ساختـند
پـس    لشـکراندر    هـمي    تاختند
بکشـتـند   چـندان   ز   گردان   هند
هـم   از   بر   منش  نامداران  سـند
کـه  گل  شد  همي  خاک  آوردگاه
پراگـنده  شد  هند  و  سندي سپاه
دل   از   مرز   وز   خانـه  برداشـتـند
زن    و    کودک    خرد   بـگذاشـتـند
تـن    مـهـتر    کابـلي    پر   ز   خون
فگـنده    بـه   صندوق   پيل   اندرون
بياورد     لشـکر     بـه     نـخـچيرگاه
بـه   جايي   کجا   کـنده  بودند  چاه
هـمي  برد  بدخواه  را بسته دست
ز   خويشان  او  نيز  چل  بت‌پرسـت
ز   پشـت   سپهبد   زهي  برکـشيد
چـنان  کاستخوان  و  پي  آمد  پديد
ز   چاه   اندر   آويختنـش   سرنـگون
تنـش  پر  ز  خاک  و  دهن پر ز خون
چـهـل  خويش  او  را  بر  آتش  نهاد
ازان   جايگـه   رفت   سوي   شـغاد
بـه   کردار   کوه   آتشي  برفروخـت
شـغاد  و  چنار  و  زمين را بسوخت
چو  لشکر  سوي  زابلستان کـشيد
همه  خاک  را سوي دستان کشيد
چو    روز    جـفاپيشـه    کوتاه   کرد
بـه   کابـل  يکي  مهتري  شاه  کرد
ازان  دودمان  کس  به  کابل  نـماند
کـه    مـنـشور    تيغ    ورا   برنخواند
ز   کابـل   بيامد   پر   از  داغ  و  دود
شده    روز    روشـن    بروبر    کـبود
خروشان  همه  زابلستان  و بسـت
يکي  را  نبد  جامه  بر  تـن  درسـت
بـه     پيش     فرامرز     باز     آمدند
دريده     بر     و     با     گداز    آمدند
به يک سال در سيستان سوک بود
همـه   جامه‌هاشان  سياه  و  کبود