|
چو بگذشت ازان بر فريدون دو هشت
|
|
ز الـبرز کوه اندر آمد بـه دشـت
|
|
بر مادر آمد پژوهيد و گـفـت
|
|
کـه بگـشاي بر من نهان از نهفت
|
|
بـگو مر مرا تا کـه بودم پدر
|
|
کيم مـن ز تـخـم کدامين گـهر
|
|
چـه گويم کيم بر سر انجـمـن
|
|
يکي دانـشي داسـتانـم بزن
|
|
فرانـک بدو گفـت کاي نامـجوي
|
|
بـگويم ترا هر چه گفـتي بـگوي
|
|
تو بـشـناس کز مرز ايران زمين
|
|
يکي مرد بد نام او آبـتين
|
|
ز تـخـم کيان بود و بيدار بود
|
|
خردمـند و گرد و بي‌آزار بود
|
|
ز طـهـمورث گرد بودش نژاد
|
|
پدر بر پدر بر هـمي داشـت ياد
|
|
پدر بد ترا و مرا نيک شوي
|
|
نـبد روز روشـن مرا جز بدوي
|
|
چـنان بد که ضحاک جادوپرسـت
|
|
از ايران بـه جان تو يازيد دسـت
|
|
ازو مـن نهانـت همي داشتـم
|
|
چـه مايه بـه بد روز بگذاشتـم
|
|
پدرت آن گرانـمايه مرد جوان
|
|
فدي کرده پيش تو روشـن روان
|
|
ابر کـتـف ضـحاک جادو دو مار
|
|
برسـت و برآورد از ايران دمار
|
|
سر بابـت از مـغز پرداخـتـند
|
|
هـمان اژدها را خورش ساختـند
|
|
سرانـجام رفتـم سوي بيشه‌اي
|
|
که کس را نه زان بيشه انديشه‌اي
|
|
يکي گاو ديدم چو خرم بـهار
|
|
سراپاي نيرنـگ و رنـگ و نـگار
|
|
نـگـهـبان او پاي کرده بکـش
|
|
نشستـه به بيشه درون شاهفش
|
|
بدو دادمـت روزگاري دراز
|
|
هـمي پرورديدت بـه بر بر بـه ناز
|
|
ز پـسـتان آن گاو طاووس رنـگ
|
|
برافراخـتي چون دلاور پـلـنـگ
|
|
سرانـجام زان گاو و آن مرغزار
|
|
يکايک خـبر شد سوي شـهريار
|
|
ز بيشـه بـبردم ترا ناگـهان
|
|
گريزنده ز ايوان و از خان و مان
|
|
بيامد بـکـشـت آن گرانـمايه را
|
|
چـنان بي‌زبان مـهربان دايه را
|
|
وز ايوان ما تا بـه خورشيد خاک
|
|
برآورد و کرد آن بـلـندي مـغاک
|
|
فريدون چو بشنيد بـگـشادگوش
|
|
ز گـفـتار مادر برآمد بـه جوش
|
|
دلـش گشت پردرد و سر پر ز کين
|
|
بـه ابرو ز خـشـم اندر آورد چين
|
|
چـنين داد پاسخ به مادر که شير
|
|
نـگردد مـگر ز آزمايش دلير
|
|
کـنون کردني کرد جادوپرسـت
|
|
مرا برد بايد به شمـشير دسـت
|
|
بـپويم بـه فرمان يزدان پاک
|
|
برآرم ز ايوان ضـحاک خاک
|
|
بدو گفت مادر که اين راي نيسـت
|
|
ترا با جهان سر به سر پاي نيسـت
|
|
جـهاندار ضـحاک با تاج و گاه
|
|
ميان بسـتـه فرمان او را سـپاه
|
|
چو خواهد ز هر کـشوري صدهزار
|
|
کـمر بـسـتـه او را کند کارزار
|
|
جز اينـسـت آيين پيوند و کين
|
|
جـهان را به چشم جواني مـبين
|
|
کـه هر کاو نـبيد جواني چـشيد
|
|
بـه گيتي جز از خويشتـن را نديد
|
|
بدان مسـتي اندر دهد سر بـباد
|
|
ترا روز جز شاد و خرم مـباد
|
![[email]](http://www.toolset.org/files/icons/email.png){kind=icon}