Poem198

Poem198

بشد اهرن و هرچ گشتاسپ خواست

بياورد چون کارها گـشـت راسـت

ز دريا بـه زين اندر آورد پاي

برفـتـند يارانـش با او ز جاي

چو هيشوي کوه سـقيلا بديد

بـه انگشـت بنمود و خود را کشيد

خود و اهرن از جاي گـشـتـند باز

چو خورشيد برزد سـنان از فراز

جـهانـجوي بر پيش آن کوه بود

کـه آرام آن مار نـسـتوه بود

چو آن اژدهابرز او را بديد

به دم سوي خويشش همي درکشيد

چو از پيش زين اندر آويخـت ترگ

برو تير باريد هـمـچون تـگرگ

چو تـنـگ اندر آمد بران اژدها

هـمي جـسـت مرد جوان زو رها

سبـک خـنـجر اندر دهانش نهاد

ز دادار نيکي دهـش کرد ياد

بزد تيز دندان بدان خـنـجرش

هـمـه تيغـها شد به کام اندرش

به زهر و به خون کوه يکسر بشست

همي ريخت زو زهر تا گشت سست

بـه شمشير برد آن زمان دست شير

بزد بر سر اژدهاي دلير

همي ريخت مغزش بران سنگ سخت

ز باره درآمد گو نيکـبـخـت

بـکـند از دهانش دو دندان نخست

پـس آنگـه بيامد سر و تن بشست

خروشان بـغـلـتيد بر خاک بر

بـه پيش خداوند پيروزگر

کـجا داد آن دسـتـگاه بزرگ

بران گرگ و آن اژدهاي سـترگ

هـمي گفـت لهراسپ و فرخ زرير

شدند از تن و جان گشتاسـپ سير

بـه روشـن روان و دل و زور و تاب

هـمانا نـبينـند ما را بـه خواب

بـجز رنـج و سختي نبينـم ز دهر

پراگـنده بر جاي ترياک زهر

مـگر زندگاني دهد کردگار

کـه بينـم يکي روي آن شـهريار

دگر چـهر فرخ برادر زرير

بـگويم کـه گشتم من از تاج سير

بـگويم کـه بر من چه آمد ز بخـت

همي تخت جستم که گم گشت تخت

پر از آب رخ بارگي برنـشـسـت

هـمان خـنـجر آب داده به دست

چو نزديک هيشوي و اهرن رسيد

هـمـه ياد کرد آن شگفتي که ديد

بـه اهرن چـنين گفـت کان اژدها

بدين خـنـجر تيز شد بي‌بـها

شـما از دم اژدهاي بزرگ

پر از بيم گـشـتيد از کار گرگ

مرا کارزار دلاور سران

سرافراز با گرزهاي گران

بـسي تيز آيد ز جنـگ نـهـنـگ

کـه از ژرف برآيد بـه جـنـگ

چـنين اژدها مـن بـسي ديده‌ام

کـه از رزم او سر نـپيچيده‌ام

شـنيدند هيشوي و اهرن سخـن

ازان نو بـه گفـتار دانش کـهـن

چو آواز او آن دو گردن‌فراز

شـنيدند و بردند پيشـش نـماز

بـه گشتاسـپ گفتند کي نره شير

کـه چون تو نزايد ز مادر دلير

بياورد اهرن بـسي خواسـتـه

گرانـمايه اسـپان آراسـتـه

يکي تيغ برداشت و يک باره جـنـگ

کـماني و سـه چوبه تير خدنـگ

بـه هيشوي داد آن دگر هرچ بود

ز دينار وز جامـه نابـسود

چـنين گفت گشتاسپ با سرکشان

کزين کـس نـبايد که دارد نـشان

نـه از مـن کـه نر اژدها ديده‌ام

گر آواز آن گرگ بـشـنيده‌ام

وزان جايگـه شاد و خرم برفـت

بـه سوي کـتايون خراميد تـفـت

بـشد اهرن و گاو گردون بـبرد

تـن اژدها کـهـتران را سـپرد

کـه اين را بـه درگاه قيصر بريد

بـه پيش بزرگان لـشـگر بريد

خود از پيش گاوان و گردون برفـت

بـه نزديک قيصر خراميد تـفـت

بـه روم اندرون آگـهي يافـتـند

جـهانديدگان پيش بشـتافـتـند

چو گاو اندر آمد بـه هامون ز کوه

خروشي بد اندر ميان گروه

ازان زخـم و آن اژدهاي دژم

کزان بود بر گاو گردون سـتـم

هـمي آمد از چرخ بانـگ چـکاو

تو گـفـتي ندارد تـن گاو تاو

هرانکـس که آن زخم شمشير ديد

خروشيدن گاو گردون شـنيد

هـمي گفـت کاين خنجر اهرنست

وگر زخـم شيراوژن آهرمنـسـت

هـمانـگاه قيصر ز ايوان براند

بزرگان و فرزانـگان را بـخواند

بران اژدها بر يکي جـشـن کرد

ز شـبـگير تا شد جـهان لاژورد

چو خورشيد بـنـهاد بر چرخ تاج

بـه کردار زر آب شد روي عاج

فرسـتاده قيصر سقـف را بـخواند

بـپرسيد و بر تخـت زرين نـشاند

ز بـطريق وز جاثـليقان شـهر

هرانکـس کـش از مردمي بود بهر

بـه پيش سـکوبا شدند انجـمـن

جـهانديده با قيصر و راي زن

بـه اهرن سـپردند پس دخـترش

بـه دسـتوري مـهربان مادرش

ز ايوان چو مردم پراکـنده شد

دل نامور زان سـخـن زنده شد

چـنين گـفـت کامروز روز منست

بلـند آسـمان دلـفروز منسـت

کـه کس چون دو داماد من در جهان

نـبينـند بيش از کـهان و مـهان

نوشـتـند نامـه بـه هر مهتري

کـجا داشـتي تخـت گر افسري

کـه نر اژدها با سرافراز گرگ

تـبـه شد به دست دو مرد سترگ

***