|
جـهان چون بزاري برآيد هـمي
|
|
بدو نيک روزي سرآيد هـمي
|
|
چو بـسـتي کـمر بر در راه آز
|
|
شود کار گيتيت يکـسر دراز
|
|
بيک روي جستن بلندي سزاست
|
|
اگر در ميان دم اژدهاسـت
|
|
و ديگر کـه گيتي ندارد درنـگ
|
|
سراي سپنجي چه پهن و چه تنگ
|
|
پرسـتـنده آز و جوياي کين
|
|
بـگيتي ز کـس نشـنود آفرين
|
|
چو سرو سـهي گوژ گردد بـباغ
|
|
بدو بر شود تيره روشـن چراغ
|
|
کـند برگ پژمرده و بيخ سسـت
|
|
سرش سوي پستي گرايد نخست
|
|
برويد ز خاک و شود باز خاک
|
|
همه جاي ترسست و تيمار و باک
|
|
سر مايه مرد سـنـگ و خرد
|
|
ز گيتي بيآزاري اندر خورد
|
|
در دانـش و آنگـهي راسـتي
|
|
گرين دو نيابي روان کاسـتي
|
|
اگر خود بـماني بـگيتي دراز
|
|
ز رنـج تـن آيد برفـتـن نياز
|
|
يکي ژرف درياسـت بـن ناپديد
|
|
در گـنـج رازش ندارد کـليد
|
|
اگر چـند يابي فزون بايدت
|
|
هـمان خورده يک روز بـگزايدت
|
|
سه چيزت ببايد کزان چاره نيست
|
|
وزو بر سرت نيز پيغاره نيسـت
|
|
خوري گر بپوشي و گر گسـتري
|
|
سزد گرد بديگر سخن نـنـگري
|
|
چو زين سه گذشتي همه رنج و آز
|
|
چـه در آز پيچي چـه اندر نياز
|
|
چو داني که بر تو نـماند جـهان
|
|
چه پيچي تو زان جاي نوشين روان
|
|
بـخور آنچ داري و بيشي مجوي
|
|
کـه از آز کاهد هـمي آبروي
|
|
***
|
![[email]](http://www.toolset.org/files/icons/email.png){kind=icon}