Poem139

Poem139

چو يک بهره از تيره شب در گذشـت

شـباهـنـگ بر چرخ گردان بگشت

سخـن گفـتـن آمد نهفتـه به راز

در خوابـگـه نرم کردند باز

يکي بـنده شمعي معنبر به دسـت

خرامان بيامد بـه بالين مـسـت

پـس پرده اندر يکي ماه روي

چو خورشيد تابان پر از رنـگ و بوي

دو ابرو کـمان و دو گيسو کـمـند

بـه بالا بـه کردار سرو بـلـند

روانـش خرد بود تـن جان پاک

تو گفـتي کـه بـهره ندارد ز خاک

از او رسـتـم شيردل خيره ماند

برو بر جـهان آفرين را بـخواند

بـپرسيد زو گفـت نام تو چيسـت

چـه جويي شب تيره کام تو چيست

چـنين داد پاسـخ کـه تهمينـه‌ام

تو گويي کـه از غم بـه دو نيمـه‌ام

يکي دخـت شاه سمنگان مـنـم

ز پـشـت هژبر و پلنـگان مـنـم

بـه گيتي ز خوبان مرا جفت نيست

چو مـن زير چرخ کبود اندکي‌سـت

کـس از پرده بيرون نديدي مرا

نـه هرگز کـس آوا شـنيدي مرا

بـه کردار افـسانـه از هر کـسي

شـنيدم هـمي داستانـت بسي

کـه از شير و ديو و نهنگ و پلـنـگ

نـترسي و هستي چنين تيزچنـگ

شـب تيره تنـها بـه توران شوي

بـگردي بران مرز و هـم نـغـنوي

بـه تـنـها يکي گور بريان کـني

هوا را بـه شمـشير گريان کـني

هرآنکـس کـه گرز تو بيند به چنگ

بدرد دل شير و چـنـگ پـلـنـگ

برهـنـه چو تيغ تو بيند عـقاب

نيارد بـه نـخـچير کردن شـتاب

نـشان کـمـند تو دارد هژبر

ز بيم سـنان تو خون بارد ابر

چو اين داسـتانـها شـنيدم ز تو

بـسي لـب بـه دندان گزيدم ز تو

بجستـم هـمي کفت و يال و برت

بدين شـهر کرد ايزد آبـشـخورت

تراام کـنون گر بـخواهي مرا

نـبيند جزين مرغ و ماهي مرا

يکي آنـک بر تو چنين گشـتـه‌ام

خرد را ز بـهر هوا کـشـتـه‌ام

وديگر کـه از تو مـگر کردگار

نـشاند يکي پورم اندر کـنار

مـگر چون تو باشد بـه مردي و زور

سـپـهرش دهد بـهره کيوان و هور

سـه ديگر که اسپت بـه جاي آورم

سمـنـگان هـمـه زير پاي آورم

چو رستـم برانسان پري چـهره ديد

ز هر دانـشي نزد او بـهره ديد

و ديگر کـه از رخـش داد آگـهي

نديد ايچ فرجام جز فرهي

بـفرمود تا موبدي پرهـنر

بيايد بـخواهد ورا از پدر

چو بشنيد شاه اين سخـن شاد شد

بـسان يکي سرو آزاد شد

بدان پهـلوان داد آن دخـت خويش

بدان سان که بودسـت آيين و کيش

بـه خشـنودي و راي و فرمان اوي

بـه خوبي بياراسـت پيمان اوي

چو بـسـپرد دخـتر بدان پهـلوان

هـمـه شاد گشـتـند پير و جوان

ز شادي بـسي زر برافـشاندند

ابر پـهـلوان آفرين خواندند

کـه اين ماه نو بر تو فرخـنده باد

سر بدسـگالان تو کـنده باد

چو انـباز او گـشـت با او براز

بـبود آن شـب تيره دير و دراز

چو خورشيد تابان ز چرخ بـلـند

هـمي خواست افگند رخشان کمند

بـه بازوي رستـم يکي مـهره بود

کـه آن مهره اندر جهان شـهره بود

بدو داد و گفـتـش کـه اين را بدار

اگر دخـتر آرد ترا روزگار

بـگير و بـگيسوي او بر بدوز

بـه نيک اخـتر و فال گيتي فروز

ور ايدونـک آيد ز اخـتر پـسر

بـبـندش بـبازو نـشان پدر

بـه بالاي سام نريمان بود

بـه مردي و خوي کريمان بود

فرود آرد از ابر پران عـقاب

نـتابد بـه تـندي بر او آفـتاب

هـمي بود آن شـب بر ماه روي

هـمي گفت از هر سخن پيش اوي

چو خورشيد رخشنده شد بر سپـهر

بياراسـت روي زمين را بـه مـهر

بـه پدرود کردن گرفـتـش بـه بر

بسي بوسه دادش به چشم و به سر

پري چـهره گريان ازو بازگـشـت

ابا انده و درد انـباز گـشـت

بر رسـتـم آمد گرانـمايه شاه

بـپرسيدش از خواب و آرامـگاه

چو اين گفته شد مژده دادش به رخش

برو شادمان شد دل تاج‌بـخـش

بيامد بـماليد وزين برنـهاد

شد از رخش رخـشان و از شاه شاد