338
|
من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم گفتی ز سر عهد ازل يک سخن بگو آن گه بگويمت که دو پيمانه درکشم من آدم بهشتيم اما در اين سفر حالی اسير عشق جوانان مه وشم در عاشقی گزير نباشد ز ساز و سوز استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم شيراز معدن لب لعل است و کان حسن من جوهری مفلسم ايرا مشوشم از بس که چشم مست در اين شهر ديده‌ام حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم شهريست پر کرشمه حوران ز شش جهت چيزيم نيست ور نه خريدار هر ششم بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست گيسوی حور گرد فشاند ز مفرشم حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست آيينه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم |
![[email]](http://www.toolset.org/files/icons/email.png){kind=icon}
